W orzecznictwie i doktrynie prawnej za ugruntowany należy uznać pogląd, iż nawet jednorazowa nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy - w zależności od okoliczności konkretnego przypadku - może stanowić ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kodeksu pracy (tak chociażby wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 1981 r., I PRN 57/81). Czy, z uwagi na specyfikę zadaniowego systemu czasu pracy, zasada ta ma także zastosowanie wobec pracownika zatrudnionego w zadaniowym systemie czasu pracy?