Podstawowym sposobem nawiązania stosunku pracy jest zawarcie z pracownikiem umowy o pracę. Niekiedy potrzeby pracodawcy są na tyle zróżnicowane, iż zasadne wydaje się zawarcie jednej z umów cywilnoprawnych, takich jak umowa zlecenie czy umowa o dzieło. Trzeba jednak pamiętać, że zawarcie umowy cywilnoprawnej w sytuacji, gdy zachodzą wszystkie przesłanki uzasadniające zawarcie umowy o pracę, stanowi wykroczenie przeciwko prawom pracownika.
Wynagrodzenie za pracę jest podstawowym świadczeniem, jakie przysługuje nam za wykonaną pracę. Pozwala ono na zaspokajanie potrzeb życiowych, zarówno swoich, jak i swoich bliskich. Z reguły za niskie, ale zawsze potrzebne, daje nam swobodę w spełnianiu życiowych planów. W niniejszym poradniku omówimy zatem podstawowe zasady jego wypłacania, do jakich musi stosować się pracodawca, dotyczące nie tylko wynagrodzenia zasadniczego, ale także dodatkowego, jak wynagrodzenie za podróż służbową, czy za pracę w godzinach nadliczbowych.
Aby wspomóc pracowników mniej zamożnych, pracodawcy często powołują w swoich firmach tzw. Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, z którego po spełnieniu określonych kryteriów, wypłacane są dodatkowe środki finansowe, bądź finansowane są określone cele, takie jak bony na święta, czy dodatkowe szkolenia.
Pracownikowi zatrudnionemu na pełny etat, w zależności od stażu pracy, przysługuje 20 lub 26 dni urlopu wypoczynkowego, który powinien być wykorzystany w roku kalendarzowym, w którym pracownik nabył do niego prawo. Urlop wypoczynkowy nie wykorzystany w danym roku, z dniem 1 stycznia roku następnego przekształca się w urlop zaległy.