Pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę 
lub za pracę o jednakowej wartości. Zasada ta obejmuje wszystkie 
składniki wynagrodzenia – zarówno wynagrodzenie zasadnicze, jak i 
wszelkiego rodzaju dodatki czy premie, bez względu na ich nazwę i 
charakter. Co więcej, dotyczy ona zarówno świadczeń pieniężnych, jak i 
niepieniężnych, związanych z pracą.
    
                            
    
        
        
    
    
        Wynagrodzenie w przypadku umów cywilnoprawnych jest jedynie elementem 
dwustronnej czynności prawnej, zobowiązaniem jednej ze stron kontraktu 
do zapłaty określonej sumy, za wykonanie określonych prac, lub 
przedmiotów (dzieł). Wynagrodzenie to, w przeciwieństwie do 
wynagrodzenia za pracę, nie ma funkcji gwarancyjnej, nie spełnia też 
wymogów „socjalnych”. Zleceniodawcy lub zamawiającego nie obciążają 
bowiem tak szczegółowe zasady wypłaty wynagrodzenia, jak w przypadku 
umowy o pracę. Nie znaczy to jednak, że prawo cywilne w tym zakresie nie
 określa pewnych zasadniczych reguł, które powinny być respektowane pod 
rygorem odpowiedzialności za niewykonanie zobowiązania.
    
                            
    
        
        
    
    
        W trudnej sytuacji ekonomicznej znajdują się ci pracodawcy, którym można
 przypisać miano przedsiębiorstwa zagrożonego. Zgodnie z wytycznymi 
przedsiębiorstwo jest zagrożone, jeżeli ani przy pomocy środków 
własnych, ani środków, które mogłoby uzyskać od 
właścicieli/akcjonariuszy lub wierzycieli, nie jest ono w stanie 
powstrzymać strat, które bez zewnętrznej interwencji władz publicznych 
prawie na pewno doprowadzą to przedsiębiorstwo do zniknięcia z rynku w 
perspektywie krótko- lub średnioterminowej.