Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego dla pracownika stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli przed upływem tego okresu pracownik stał się niezdolny do pracy, podstawę stanowią przeciętne zarobki z pełnych kalendarzowych miesięcy ubezpieczenia. Zmiana warunków zatrudnienia (np. stanowiska) oraz wysokości wynagrodzenia w miesiącu wystąpienia niezdolności do pracy albo w miesiącach, za które wynagrodzenie jest uwzględniane w podstawie wymiaru zasiłku, nie skutkuje jej wzrostem albo obniżeniem. Tylko w niektórych sytuacjach może mieć wpływ na jej wysokość.
Nadmierne podwyższenie wynagrodzenia może być uznane przez ZUS jako czynność dokonana z zamiarem nadużycia prawa do świadczeń.
ZUS jest uprawniony do zbadania ważności umowy o pracę w celu stwierdzenia prawa ubezpieczonego do świadczeń z ubezpieczenia społecznego.