Odszkodowanie dla pracodawcy

W przypadku umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy odszkodowanie z tytułu zakazu konkurencji zawsze jest koniecznym elementem tego stosunku prawnego uregulowanym w art. 101(2) § 1 i § 3 kodeksu pracy. Natomiast odszkodowanie z tytułu umowy o zakazie konkurencji w czasie trwania stosunku pracy nie jest przewidziane przepisami kodeksu pracy. Ustalenie takiego odszkodowania przez pracodawcę i pracownika zawierających umowę o zakazie konkurencji w czasie trwania stosunku pracy jest jednak możliwe zgodnie z zasadą swobody umów.

Zakres działal­ności konkurencyjnej powinien określić praco­dawca w umowie o zakazie konkurencji. W umowie strony określają wysokość odszko­dowania należnego pracownikowi od pracodaw­cy.

Prawomocny wyrok skazujący wydany w postępowaniu karnym co do popełnienia przestępstwa wiąże sąd w postępowaniu cywilnym. Sąd pracy może jednak przeprowadzać własne ustalenia wskazujące na odpowiedzialność pracownika w stosunku pracy.

Obowiązki pracodawcy zasadniczo określa art. 94 k.p. Z tym że przepis ten tylko w niewielkim stopniu uściśla te obowiązki w sposób pozwalający na przyjęcie, że ich naruszenie mogłoby dawać podstawę do rozwiązania przez pracownika umowy o pracę. Jedynie w przypadku obowiązków określonych w pkt 4 i 5 art. 94 k.p., a więc gdy chodzi o obowiązek zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy oraz prowadzenia systematycznego szkolenia pracowników w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy czy obowiązek terminowego i prawidłowego wypłacania wynagrodzenia, można przyjąć, że ich naruszenie uzasadnia rozwiązanie przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W zakresie określonym w odrębnej umowie pracownik nie może prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy ani też świadczyć pracy w ramach stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działalność. Pracodawca, który poniósł szkodę wskutek naruszenia zakazu przewidzianego w umowie, może dochodzić jej wyrównania.

Pracodawca może dochodzić od podwładnego odszkodowania zarówno za wyrządzoną szkodę, jak i za powierzone mu mienie. Kodeks pracy, oprócz indywidualnej odpowiedzialności materialnej pracownika, przewiduje także wspólną odpowiedzialność ponoszoną przez kilka osób.

Pracownik ma obowiązek chronić tajemnice pracodawcy. Jeśli tego nie robi, naraża się na sankcje nie tylko w czasie trwania zatrudnienia, ale także trzy lata po jego ustaniu.

Pracownik może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, gdy pracodawca dopuścił się wobec niego ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków. Jednak w przypadku gdy sąd uzna wypowiedzenie za niezasadne, pracodawcy przysługuje odszkodowanie.

Pracodawca może zawrzeć z pracownikiem umowę, na podstawie której po ustaniu stosunku pracy pracownik będzie zobowiązany do powstrzymania się od działalności konkurencyjnej. Natomiast pracodawca będzie musiał wypłacić byłemu pracownikowi odszkodowanie.

W drodze rekrutacji znaleźliśmy fachowca, z którym podpisaliśmy przedwstępną umowę o pracę. W ciągu miesiąca miał podjąć pracę w naszej firmie i podpisać umowę przyrzeczoną. Niestety, po upływie tego okresu nasz niedoszły pracownik oświadczył, że jednak rezygnuje z proponowanego przez nas stanowiska. Czy w związku z niedotrzymaniem warunków umowy przedwstępnej możemy wobec tej osoby wyciągnąć jakieś konsekwencje?

Odpowiedzialność pracowników za naruszenie obowiązków pracowniczych regulują przepisy Kodeksu pracy, a niekiedy także przepisy pragmatyk służbowych. Ze względu na rodzaj naruszenia pracownik może ponieść odpowiedzialność porządkową, materialną – w tym regresową, dyscyplinującą bądź kumulatywnie kilka z nich.

Pracodawca może zwolnić dyscyplinarnie pracownika, który porzucił pracę. Dodatkowo może żądać m.in. zapłaty odszkodowania w wysokości poniesionej szkody oraz zrekompensowania utraconych korzyści.

Pracownik, który z powodu nieotrzymania na czas wynagrodzenia rzuci pracę w ostatnim dniu, do kiedy zakład ma uregulować zaległą pensję, ryzykuje zapłatą odszkodowania - wynika z wyroku Sądu Najwyższego.

Pracownik podlega odpowiedzialności materialnej za szkodę wyrządzoną pracodawcy. Odpowiedzialność ta jest oparta na zasadzie winy, a szkoda musi być normalnym następstwem działania pracownika.

Z wynagrodzenia można potrącić m.in. karę pieniężną oraz kwotę odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez pracownika w mieniu pracodawcy. Jednak w każdej z tych sytuacji pracownik powinien otrzymać pensję w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia.

Zgodnie z ustawą z 20 stycznia 2011 r. funkcjonariusze publiczni ponoszą odpowiedzialność majątkową za szkodę wyrządzoną innym podmiotom przy wykonywaniu władzy publicznej. Przepisom ustawy o odpowiedzialności majątkowej podlegają jednak tylko te działania i zaniechania funkcjonariuszy publicznych, które nastąpiły po wejściu w życie ustawy czyli od 17 maja 2011 r.

Kradzież w miejscu pracy jest coraz mniej akceptowana przez Polaków. Jest to zjawisko napawające optymizmem. Pracodawcy RP liczą na mniejsze koszty związane z nadużyciami pracowniczymi po stronie przedsiębiorców.

Obowiązek powstrzymania się od prowadzenia działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy wynika z obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy, albo z przepisów dotyczących umowy o zakazie konkurencji. Zastosowanie znajdą tu również przepisy ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Odpowiedzialność materialna pracownika jest oparta na zasadzie winy. Przy czym do określenia zakresu tej odpowiedzialności istotne znaczenie ma wskazanie rodzaju winy pracownika: umyślnej lub nieumyślnej.

Prowadzę firmę budowlaną. Podczas prac jeden z moich pracowników, który obsługuje koparkę, naruszył posesję sąsiada. Osoba ta wystąpiła z roszczeniem odszkodowawczym. Okazało się, że to ja jako właściciel firmy mam zapłacić odszkodowanie, a nie pracownik, który dokonał tego czynu. Jaka jest podstawa prawna, jeśli istnieje, skierowanego wobec mnie żądania zapłaty odszkodowania?

W czwartek, 16 grudnia, Sejm uchwalił ustawę o odpowiedzialności urzędniczej za rażące naruszenie prawa.

Pracownik niejednokrotnie ma dostęp do wiadomości istotnych dla funkcjonowania zakładu pracy. Dlatego pracodawca powinien zabezpieczyć się przed ujawnieniem poufnych informacji – zarówno konkurentom, jak i innym niepowołanym osobom.

Prawo pracy przewiduje dwa rodzaje odpowiedzialności materialnej pracownika: za mienie powierzone oraz za szkodę wyrządzoną pracodawcy. Z tytułu każdej z tych odpowiedzialności pracodawcy przysługuje od pracownika odszkodowanie.

Czynem nieuczciwej konkurencji jest m.in. naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa, przekupstwo osoby pełniącej funkcję publiczną, nieuczciwa lub zakazana reklama.

Pracownicy lub byli pracownicy nie mogą prowadzić działalności konkurencyjnej wobec swojego pracodawcy nie tylko na podstawie Kodeksu pracy. Również osoby zatrudnione na kontraktach cywilnoprawnych obowiązują zakazy konkurencji, np. na podstawie ustawy o zakazie konkurencji.

W umowie o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy musi być zawarta wysokość odszkodowania. Kwota ta nie może być niższa niż 25% ostatniej pensji pracownika.

Odpowiedzialność pracowników można podzielić zasadniczo na 2 grupy. Pierwszą z nich jest odpowiedzialność porządkowa, drugą zaś odpowiedzialność materialna. W tej ostatniej chodzi głównie o odpowiedzialność związaną z wszelką szkodą, jaką może wyrządzić pracownik pracodawcy. Jej szczególną formą jest odpowiedzialność za mienie powierzone z obowiązkiem zwrotu. Pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się mienie, odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w nim powstałą.

Powodzenie wielu zadań przedsiębiorstwa niejednokrotnie zależy od umiejętnego zarządzania poufnymi informacjami oraz od specjalistycznej wiedzy pracowników. Pracodawcy pragnący zabezpieczyć własne interesy m.in. przez skuteczne zapobieganie niepożądanemu ujawnieniu tajemnic firmowych, mogą zaproponować swym pracownikom zawarcie umowy o zakazie konkurencji.

Wysokość odszkodowania przysługującego pracodawcy zależy od stopnia winy pracownika. Jeśli wina pracownika jest umyślna, pracodawca ma nieograniczone roszczenia, które mogą obejmować nawet utracone korzyści.

Prowadzę firmę produkcyjną. 8 lipca br. jedna z maszyn uległa awarii i produkcja w całym zakładzie została wstrzymana. Uszkodzenie nastąpiło w wyniku błędu popełnionego przez pracownika. Co możemy w takiej sytuacji zrobić. Czy możemy żądać od pracownika odszkodowania?

Pracownica była zatrudniona w naszym zakładzie pracy w charakterze głównej księgowej. W wyniku toczącego się postępowania karnego prawomocnym wyrokiem sądu ustalono, że w trakcie pełnienia obowiązków służbowych pracownica ta przywłaszczyła na naszą szkodę kwotę 30 000 zł. Ustalono również, że mąż pracownicy i jej dorosły syn wiedzieli o tym i korzystali z przywłaszczonych pieniędzy. W lutym br. pracownica zmarła. Jej mąż i syn odrzucili spadek. Czy możemy wystąpić do męża zmarłej pracownicy i jej syna o zwrot przywłaszczonych pieniędzy?

Pracodawca ma prawo zwolnić pracownika biorącego udział w nielegalnym strajku. Jednocześnie może domagać się odszkodowania za szkodę poniesioną w jego wyniku.

Przepisy Kodeksu pracy nie wyłączają możliwości zabezpieczenia wekslowego roszczeń zakładu pracy przeciwko pracownikowi o wynagrodzenie z tytułu szkody w mieniu powierzonym pracownikowi.

Odszkodowanie zazwyczaj ma charakter świadczenia pieniężnego. Pracodawca powinien pamiętać o tym, że jego wysokość nie zawsze musi być ustalana przez sąd.

Z powodu powtarzających się w firmie kradzieży zaproponowaliśmy pracownikom poddanie się badaniom na wykrywaczu kłamstw. Jeden z pracowników poczuł się dotknięty tą propozycją i złożył pismo o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy. Jako przyczynę rozwiązania umowy pracownik podał właśnie tę propozycję poddania się badaniu na wykrywaczu kłamstw. Czy możemy kwestionować takie rozwiązanie umowy i domagać się w sądzie odszkodowania od pracownika?

Mój pracownik porzucił pracę. Jego rodzina poinformowała mnie, że wyjechał do pracy za granicę. Firma poniosła z tego tytułu stratę. Czy mogę żądać od pracownika odszkodowania za utracone korzyści, skoro on porzucił pracę?

Coraz częściej pracodawcy starają się zabezpieczyć przed działaniami nieuczciwej konkurencji podpisując z pracownikami umowy zobowiązujące do niepodejmowania działań konkurencyjnych wobec działalności prowadzonej przez pracodawcę. Skutki zawarcia takiej umowy w czasie trwania stosunku pracy różnią się od tych, jakie wywołuje zawarcie umowy o zakazie konkurencji obowiązującej po ustaniu zatrudnienia.

Pracownicy mają obowiązek zachowywać w tajemnicy informacje, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Nowym zjawiskiem, które pojawiło się w ostatnim czasie na rynku pracy, jest porzucanie pracy przez pracowników, którzy otrzymali lepszą ofertę. Takie zachowania mogą spowodować u pracodawcy poważne szkody.

Zwalczanie nieuczciwej konkurencji ma bardzo szeroki zasięg. Dlatego też warto wiedzieć, jakie działania można uznać za nieuczciwe praktyki, a które można potraktować jako zwykłe działania konkurencyjne.

Zakaz konkurencji w czasie trwania stosunku pracy i po jego ustaniu ma za zadanie chronić pracodawcę przed działaniami pracownika, które mogłyby narazić go na szkodę.

Powstanie stosunku pracy nie jest zależne od faktycznego rozpoczęcia pracy przez pracownika. Wystarczy samo zawarcie umowy.

Podczas wykonywania obowiązków pracowniczych pracownik wyrządził szkodę polegającą na uszkodzeniu powierzonego mu przez pracodawcę laptopa. Czy istnieją ograniczenia co do okresu, w którym pracodawca może domagać się od pracownika naprawienia szkody?

Wnosząc do sądu pozew, w którym wartość przedmiotu sporu przewyższa 50 tys. zł, pracownik i pracodawca muszą uiścić opłatę stosunkową. Jeśli kwota dochodzonego roszczenia jest niższa, płacą tylko opłatę podstawową w kwocie 30 zł i to dopiero skarżąc wydane orzeczenie.

Pracodawca może podpisać umowę o zakazie konkurencji z każdym pracownikiem, który według niego ma dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić firmę na szkodę.