Weksel w prawie pracy

Dopuszczalność weksla w prawie pracy jest w świetle obowiązujących przepisów prawa zagadnieniem dyskusyjnym. Obecnie Kodeks pracy w art. 300 k.p. enumeratywnie wylicza źródła prawa cywilnego mające odpowiednie zastosowanie do stosunku pracy. Kodeks pracy nie odnosi się natomiast w swej treści wprost do Prawa wekslowego. Kodeks pracy wyraźnie natomiast dopuszcza jedynie stosowanie przepisów Kodeksu cywilnego i to wyłącznie w zakresie nieuregulowanym Kodeksem pracy (art. 300 k.p.).

Co więcej, zgodnie z powołanym wyżej przepisem stosowanie przepisów Kodeksu cywilnego odpowiednio do stosunku pracy nie jest dopuszczalne, jeżeli miałoby to naruszać zasady prawa pracy. Postanowienia umów i aktów mniej korzystne dla pracownika niż przepisy prawa pracy są nieważne, zamiast nich stosuje się odpowiednie przepisy prawa pracy (art. 18 § 2 k.p.).

Jeszcze przed wydzieleniem się nowej gałęzi prawa, tj. prawa pracy, a więc przed wejściem w życie Kodeksu pracy 1 stycznia 1975 r. dopuszczalne było, co do zasady (na płaszczyźnie stosunków cywilistyczno-prawnych), stosowanie weksli w stosunkach zatrudnienia (wyrok SN z 22 stycznia 1972 r., III CRN 371/72, niepubl.).

Z uwagi na fakt, że możliwość stosowania weksla jako instytucji należącej do gałęzi prawa cywilnego do stosunków pracy, uregulowanych przepisami odrębnej gałęzi prawa, nie wynika wprost z Kodeksu pracy, dopuszczalność i zakres stosowania w stosunkach prawa pracy Prawa wekslowego ukształtowało w głównej mierze orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Sąd Najwyższy w wyroku z 21 maja 1981 r. wskazał m.in., że przepisy Kodeksu pracy nie wyłączają możliwości zabezpieczenia wekslowego roszczeń zakładu pracy przeciwko pracownikowi o wynagrodzenie szkody w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się i realizacji tych roszczeń w drodze postępowania nakazowego (wyrok SN z 21 maja 1981 r., IV PRN 6/81, OSNC 1981/11/225).

Sąd Najwyższy w powołanym wyżej orzeczeniu odniósł się ponadto do możliwości stosowania terminów przedawnienia określonych w Prawie wekslowym do stosunków prawa pracy zabezpieczonych wekslem. Sąd Najwyższy orzekł bowiem, że roszczenie zakładu pracy z weksla gwarancyjnego o zapłatę oznaczonej w nim sumy pieniężnej, stanowiącej równowartość szkody powstałej w mieniu powierzonym pracownikowi do wyliczenia się lub do zwrotu, nie ulega przedawnieniu w okresie przewidzianym w art. 291 § 2 k.p., lecz w okresie zakreślonym w art. 70 Prawa wekslowego. Co więcej, 3-letnie przedawnienie z art. 70 Prawa wekslowego dotyczy roszczeń wekslowych skierowanych nie tylko przeciwko akceptantowi, lecz także przeciwko wystawcy weksla własnego oraz jego poręczycielom.