Podstawa wymiaru zasiłków dla osób niebędących pracownikami od 1 stycznia 2016

Przepisy ustawy z dnia 15 maja 2015 r. o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. poz. 1066 i poz. 1735) wprowadzają od 1 stycznia 2016 r. zmiany w zasadach ustalania podstawy wymiaru zasiłków przysługujących ubezpieczonym niebędącym pracownikami.

Ubezpieczeni, do których mają zastosowanie zmienione zasady ustalania podstawy wymiaru

Zmiany zasad ustalania podstawy wymiaru zasiłków mają zastosowanie do osób niebędących pracownikami, których:

1. niezdolność do pracy powstała przed upływem 12 kalendarzowych miesięcy nieprzerwanego ubezpieczenia, poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy oraz
2. podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w myśl przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, stanowi kwota zadeklarowana, tj.:

• • osób prowadzących pozarolniczą działalność,
  • osób współpracujących z osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność,
  • duchownych,
  • osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, deklarujących kwotę stanowiącą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe,
  • osób współpracujących z osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.

Polecamy: Jak przygotować się do zmian przepisów prawa pracy i ZUS w 2016 r. (PDF)

Gdy ubezpieczony nie posiada wcześniejszego okresu ubezpieczenia chorobowego z innego tytułu

W przypadku ubezpieczonego:

• dla którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe stanowi kwota zadeklarowana,
• którego niezdolność do pracy powstała po upływie pełnego kalendarzowego miesiąca ubezpieczenia chorobowego,
• podlegającego nieprzerwanie ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy,

podstawę wymiaru zasiłku stanowi suma:

1. przeciętnej miesięcznej najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71%, za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku oraz
2. kwoty stanowiącej iloczyn jednej dwunastej przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71%, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz liczby tych miesięcy.