Wysokość ekwiwalentu za odzież i obuwie robocze

W prawie pracy

Wyposażenie pracowników w odzież i obuwie robo­cze pracodawca powinien określić w regulaminie pracy (lub w innym akcie prawa wewnętrznego). Na tej podstawie pracodawca opracowuje tzw. tabe­lę norm przydziału, określającą, jaka odzież i na jaki okres przysługuje pracownikom zatrudnionym na określonych stanowiskach. Pracodawca powi­nien wskazywać w niej konkretne maksymalne ter­miny użytkowania odzieży i obuwia; nie może to być zapis - do zużycia. W przypadku pracowni­ków zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy możliwe jest wydłużenie okresu używalno­ści przydzielonej odzieży i obuwia roboczego sto­sownie do wymiaru czasu pracy, w jakim są zatrud­nieni. Szczególne przepisy określają przydzielanie odzieży służbowej i obuwia innym kategoriom osób zatrudnionych na innych podstawach niż stosunek pracy, np. funkcjonariuszom Straży Granicznej czy Policji.

Rekomendowany produkt: Zmiany w prawie pracy + kodeks pracy gratis

Zapewnione odzież i obuwie powinny być ade­kwatne do rodzaju wykonywanej przez pracowni­ka pracy oraz warunków atmosferycznych, w jakich pracuje.

Pracodawca powinien również z określoną często­tliwością zapewniać pracownikom wymianę odzie­ży i obuwia roboczego. W tym celu powinien pro­wadzić dla każdego pracownika kartę ewidencji odzieży i obuwia roboczego oraz środków ochro­ny indywidualnej.

Pracodawca, który nie zapewnia uprawnionym pracownikom odzieży i obuwia roboczego, nie prowadzi dokumentacji związanej z przyznawa­niem pracownikom takiej odzieży i obuwia (będąc do tego zobowiązanym) - nie wykonuje obowiąz­ków w zakresie bhp. Grozi mu za to kara grzywny w wysokości od 1 tys. zł do 30 tys. zł.

W wynagrodzeniach

Jeżeli pracodawca nie może zapewnić zatrudnio­nym prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pienięż­nego w wysokości poniesionych przez pracowni­ka kosztów. Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny.

W podatkach dochodowych

Świadczenia rzeczowe w postaci przekazanych pra­cownikowi np. odzieży i obuwia ochronnego oraz ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, są zwolnione z podatku dochodowego, jeże­li zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (art. 21 ust. 1 pkt 11 updof). Aby określić wysokość ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, pracownik nie musi dokumento­wać poniesionych wydatków fakturami lub rachun­kami. Przepisy ustawy podatkowej nie stawia­ją bowiem szczególnych wymagań dotyczących możliwości zwolnienia tego rodzaju ekwiwalentu z opodatkowania. Jednak ekwiwalent pieniężny za pranie i reperację odzieży, wykonywane przez pra­cowników we własnym zakresie, powinien być usta­lony w kwotach realnych, uwzględniających nakład pracy na ten cel oraz aktualne koszty: energii, wody, środków piorących itp.

W ubezpieczeniach

Ekwiwalent za pranie odzieży roboczej jest wyłą­czony z podstawy wymiaru składek na ubezpie­czenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, jeżeli:

• jest wypłacany zgodnie z przepisami k.p.,
• wartość ekwiwalentu odpowiada kwocie rzeczy­wistych wydatków poniesionych na ten cel przez pracownika.

Jeżeli pracodawca zdecyduje się wypłacać pracow­nikom ekwiwalent pieniężny w zryczałtowanej (sta­łej) wysokości, wówczas od tej kwoty należy nali­czyć i odprowadzić składki na ubezpieczenia spo­łeczne i zdrowotne.

Ekwiwalent za używanie własnej odzieży robo­czej oraz obuwia roboczego nie stanowi podsta­wy oskładkowania. Pracodawca powinien ustalić taki koszt na podstawie obowiązujących cen lub na podstawie rachunków przedstawionych przez pra­cownika. Ekwiwalenty mogą być przyznane zarów­no pracownikom, jak i zleceniobiorcom.

Zadaj pytanie na FORUM