Ustalenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego i sposób jego wypłaty

Prawo do otrzymania świadczenia rehabilitacyjnego nie przysługuje każdemu. Może się bowiem okazać, że istnieją okoliczności wyłączające daną osobę z kręgu osób uprawnionych do tego świadczenia.

Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego

Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego przysługuje osobie, która po wyczerpaniu okresu pobierania zasiłku chorobowego (tj. po wykorzystaniu 182 lub 270 dni) jest nadal niezdolna do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne jest przyznawane wówczas, gdy stan zdrowia pracownika wskazuje na to, że dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy (art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej). Świadczenie przysługuje również wtedy, gdy chory został skierowany na badanie przez lekarza orzecznika ZUS w celu przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, a lekarz orzekł, że rokuje on odzyskanie zdolności do pracy.

Zobacz także: Podstawa wymiaru zasiłku, a przekroczenie rocznej podstawy wymiaru składek

Osoby bez prawa do świadczenia rehabilitacyjnego

Świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie, jeżeli bez względu na stan zdrowia jest uprawniona do:

• emerytury,
• renty z tytułu niezdolności do pracy (nie dotyczy renty rodzinnej),
• zasiłku dla bezrobotnych,
• zasiłku przedemerytalnego,
• świadczenia przedemerytalnego,
• nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego,
• urlopu dla poratowania zdrowia udzielanego na podstawie odrębnych przepisów (art. 73 ustawy z 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela); jeżeli taki urlop nie został udzielony, pracownik może ubiegać się o świadczenie rehabilitacyjne (art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej).

Świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje ponadto w takich samych przypadkach, w których nie przysługuje zasiłek chorobowy, tj.:

• za okresy, w których osoba ubezpieczona ma prawo do wynagrodzenia na podstawie przepisów szczególnych,
• w okresie urlopu bezpłatnego,
• w okresie urlopu wychowawczego,
• w okresie tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności, z wyjątkiem przypadków, w których prawo do zasiłku wynika z ubezpieczenia chorobowego osób wykonujących pracę na podstawie skierowania do pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania,
• za cały okres, jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana w wyniku umyślnego przestępstwa lub wykroczenia popełnionego przez tego ubezpieczonego (okoliczności te stwierdza się na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu),
• za miesiąc kalendarzowy, w którym zostało stwierdzone wykonywanie pracy zarobkowej albo wykorzystywanie świadczenia w sposób niezgodny z jego celem (art. 12, art. 15 i art. 17 w zw. z art. 22 ustawy zasiłkowej).