Czym różni się podróż służbowa od delegowania pracownika?

Definicja podróży służbowej

Zgodnie z ustawową definicją zawartą w art. 775 § 1 Kodeksu pracy, przez podróż służbową rozumie się wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy pracownika. Z tytułu takiej podróży służbowej przysługują pracownikowi należności na pokryciowe kosztów związanych z podróżą, np. kosztów wyżywienia, noclegów czy przejazdów. W doktrynie prawa pracy oraz w orzecznictwie podkreśla się, że podróż służbowa powinna być wśród typowych obowiązków pracownika zjawiskiem o charakterze okazjonalnym, nietypowym, niecodziennym. Pracę w ramach podróży służbowej charakteryzuje więc przemijający czas trwania, sporadyczność oraz wykonywanie konkretnie określonego zadania (wyrok SN z dnia 14 listopada 2013 roku, sygn. II UK204/13).

Podstawą odbycia podróży służbowej jest polecenie wykonania konkretnego zadania, które powinno definiować zadanie oraz termin i miejsce jego realizacji. Należy zaznaczyć, że zadanie powinno być skonkretyzowane – nie może mieć charakteru generalnego. (tak SN w wyroku z dnia 19 listopada 2008 roku, sygn. II PZP 11/08).

Istotnym elementem wyróżniającym podróż służbową jest czas jej trwania. Przepisy wprawdzie nie wskazują maksymalnego czasu podróży służbowej. W literaturze przedmiotu często przyjmuje się, że maksymalny czas trwania podróży służbowej to trzy miesiące.

Czym jest delegowanie?

Instytucja delegowania uregulowana jest w dyrektywie 96/71/WE (dalej jako „Dyrektywa”). W świetle postanowień Dyrektywy delegowanie polega na czasowym powierzeniu pracownikowi wykonywania określonych zadań na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Powierzenie to z kolei odbywa się w ramach świadczenia usług pomiędzy dwoma podmiotami, które może wystąpić w jednej z trzech form (art. 3 ust.1 Dyrektywy):

1) pracodawca wysyła swoich pracowników do innego państwa członkowskiego na własny rachunek i pod własnym kierownictwem w celu realizacji umowy zawartej z odbiorcą usługi działającym na terytorium tego państwa;

2) pracodawca wysyła swoich pracowników do zakładu albo przedsiębiorstwa należącego do grupy przedsiębiorców, zlokalizowanego na terytorium innego państwa członkowskiego;

3) pracodawca będący przedsiębiorstwem pracy tymczasowej lub agencją wynajmującą personel wynajmie swego pracownika innemu przedsiębiorcy, prowadzącemu działalność gospodarczą lub działającemu na terytorium innego państwa członkowskiego.

Uwzględniając powyższe należy wskazać, że pracownikiem delegowanym w rozumieniu Dyrektywy jest pracownik, który przez ograniczony okres wykonuje swoją pracę na terytorium innego państwa członkowskiego, w którym zazwyczaj pracuje. Jednocześnie Dyrektywa nie wskazuje żadnych limitów delegowania. Nie ma więc, ani granicy początkowej, która pozwala zakwalifikować dane świadczenie pracy jako delegowania, ani też granicy końcowej, po przekroczeniu której świadczenie pracy przestaje mieć charakter transgraniczny, a zaczyna być uważana za działalność wykonywaną w sposób trwały.

Wykonywanie pracy w warunkach delegowania wiąże się z formalną zmianą miejsca zwyczajowego jej świadczenia. Towarzyszy temu odpowiednia zmiana treści umowy o pracę. W praktyce zmiana ta następuje poprzez zawarcie porozumienia pomiędzy pracownikiem oraz pracodawcą, w którym wskazane jest nowe miejsce świadczenia pracy na okres delegowania.

Podkreślenia wymaga fakt, iż świadczenie pracy w ramach delegowania nie ma charakteru incydentalnego, ponieważ służy wykonywaniu umówionej pracy. Nie musi się ona różnić od normalnych obowiązków pracowniczych. W rzeczywistości więc jedyną zmianą jest miejsce ich wykonywania.

Polecamy: Kodeks pracy 2017 - Praktyczny komentarz z przykładami (książka)