Perfekcjonizm - główny sponsor stresu kobiet

Monika Madejska

Nieustanna presja spełniania własnych, wywindowanych wymagań oraz oczekiwań innych. Przymus doskonałości we wszystkich przejawach bycia kobietą: wyglądu, macierzyństwa, związku, pracy, znajomościach bliższych i dalszych itd. Nieumiejętność odpoczywania, rozluźnienia ciała oraz poczucie winy w momencie „robienia niczego”. Podświadomy lęk przed byciem niepotrzebną lub/i niechcianą. Porównywanie się do innych, kobiet i mężczyzn, którzy osiągnęli więcej w ważnych dla nas dziedzinach. Powracające myśli o własnych niedoskonałościach nawet w momentach triumfu. Monolog w głowie podpowiadający, że będziesz spełniona, kiedy tylko…skończysz kolejną podyplomówkę, zrzucisz kilka kilogramów, znajdziesz partnera, skończysz bieżący projekt w pracy.

Perfekcjonizm to drugie imię większości młodych, ambitnych kobiet. Nieustające dążenie do ideału to wiecznie bijące źródełko napięcia, które napełnia morze stresu. Frustracja, jaką czuje większość kobiet, które odnoszą sukcesy zawodowe i osobiste wydaje się niezrozumiała. A jednak jest oczywista, bo większość współczesnych kobiet, bez względu na to jak wiele osiągnęły, zawsze czują się niewystarczająco dobre. Wciąż czują napięcie popychające je do dalszego działania. I są permanentnie zestresowane w pogoni za doskonałością, której wynik jest z góry ustalony. Kobieta zawsze przegrywa. 

Zobacz także: Jak budować karierę zawodową?

Oblicza perfekcjonizmu

Jako dzieci uczymy się sposobów ochrony przed zranieniem, poniżeniem i rozczarowaniem. Dzielnie nosimy swoją „zbroję”, która daje wrażenie bezpieczeństwa i pozwala dystansować się od niechcianych emocji. Jednym z tych mechanizmów obronnych jest właśnie perfekcjonizm.

Perfekcjonizm jest przez kobiety rozumiany niejednoznacznie, a często nawet mylnie. Wyniki badań przeprowadzonych przez dr Brene Brown i opublikowanych w książce „Z wielką odwagą” pozwalają zrozumieć, czym z pewnością NIE jest perfekcjonizm:

Perfekcjonizm to nie to samo, co dążenie do świetności. W perfekcjonizmie nie chodzi o istotne dokonania i rozwój. To raczej wiara w to, że jeśli będziemy robili różne rzeczy perfekcyjnie i będziemy doskonale wyglądać, to unikniemy bólu kompromitacji, osądu i wstydu. 

Zobacz również: Na jaki rozwój warto wydać swoje pieniądze?

Perfekcjonizm to nie samodoskonalenie. Perfekcjonizm jest konsekwencją pragnienia zdobycia aprobaty: „Jestem tym, co osiągam i jak dobrze to robię. Jak potrafię zadowolić innych. Jakie mam wyniki”. W zdrowych dążeniach jesteśmy ukierunkowani na samych siebie i doskonalimy się wyłącznie dla własnej satysfakcji (nie oczekujemy zachwytu ze strony innych nad naszymi osiągnięciami).

Perfekcjonizm nie jest kluczem do sukcesu. W istocie badania pokazują, iż przeszkadza on w jego osiąganiu. Perfekcjonizm jest związany z depresją, niepokojem, uzależnieniem, życiową niemocą bądź niewykorzystanymi możliwościami. Lęk przed porażką, popełnianiem błędów, niespełnieniem oczekiwaniem innych osób i krytyką trzyma nas z daleka od areny, na której ma miejsce zdrowa rywalizacja i walka. 

Zadaj pytanie na: Forum Kadry