Zakład czy oddział – kto jest pracodawcą

Z ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (zwanej dalej ustawą o zwolnieniach grupowych) wynika, że ma ona zastosowanie do pracodawcy, który zatrudnia co najmniej 20 pracowników. Wystąpiła tutaj pewna sprzeczność z prawem unijnym, tj. dyrektywą Rady nr 98/59/WE w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych. Ustawa posługiwała się pojęciem pracodawca, a dyrektywa – zakład. Nie są to pojęcia tożsame. Wprowadzenie postanowień dyrektywy do krajowego porządku prawnego było głównym powodem uchwalenia nowej ustawy o zwolnieniach grupowych.

Procedura przeprowadzenia zwolnień grupowych >>

Zakład pracy to nie zawsze pracodawca

Przyjęcie określonego modelu pracodawcy jest podstawowym problemem, który należy rozstrzygnąć, aby prawidłowo zastosować przepisy ustawy. Dotyczy to w szczególności struktur złożonych funkcjonujących w obrocie prawnym (także w stosunkach pracowniczych). Ponieważ ustawa o zwolnieniach grupowych nie wprowadza własnej definicji pracodawcy, należy odwołać się w tym zakresie do przepisów Kodeksu pracy. Stanowi on, że pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników (art. 3 k.p.).

Precyzyjne określenie, kto jest pracodawcą, może stwarzać problemy szczególnie w przypadku podmiotów o rozbudowanej strukturze organizacyjnej. Nie zawsze jest jasne, czy pracodawcą jest osoba prawna (np. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością czy spółka akcyjna jako całość), czy mniejsze jednostki wchodzące w skład jej struktury organizacyjnej (np. oddziały) jako tzw. pracodawcy wewnętrzni. W wyroku z 6 listopada 1991 r. Sąd Najwyższy wskazał, że każda osoba prawna jest zakładem pracy w rozumieniu art. 3 k.p. dla zatrudnionych przez nią pracowników, chyba że dla niektórych z nich za zakład pracy należy uznać jednostkę organizacyjną stanowiącą jakąś jej część składową (I PRN 47/91). Orzeczenie jest konsekwencją poglądu, że to funkcja organizacyjna i zarządcza podmiotu będącego pracodawcą jest podstawową przesłanką uznania danego podmiotu za pracodawcę. Natomiast druga koncepcja pracodawcy eksponuje sferę majątkową i osobowość prawną podmiotu. Decyduje tutaj kwestia, jaki podmiot jest właścicielem. Wyrazem tego poglądu jest wyrok Sądu Najwyższego z 20 września 2005 r., w którym uznano, że spółka akcyjna może być pracodawcą dyrektora jej oddziału terenowego (II PK 413/04).

Oddział może być pracodawcą

W orzecznictwie – w przypadku struktur złożonych – utrzymuje się tendencja do uznawania za pracodawcę jednostek niższego szczebla. W uchwale z 24 listopada 1992 r. Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że okręgowe inspektoraty pracy wchodzące w skład Państwowej Inspekcji Pracy są pracodawcami w rozumieniu art. 3 k.p. (I PZP 59/92). Podobnie w wyroku z 11 września 1998 r. wskazał, że zmiany organizacyjne wprowadzone 1 stycznia 1994 r., w których wyniku szkoły podstawowe są prowadzone przez gminy, nie oznaczają, że szkoły przestały być pracodawcami dla zatrudnionych w nich nauczycieli i innych pracowników (II UKN 196/98).

Przeniesienie pracownika do innego oddziału >>