Konsekwencje wprowadzenia pracy zmianowej

Przez pracę zmianową należy rozumieć wykonywanie pracy według ustalonego rozkładu czasu pracy przewidującego zmianę pory wykonywania pracy przez poszczególnych pracowników po upływie określonej liczby godzin, dni lub tygodni (art. 128 § 2 pkt 1 k.p.).

Mając na względzie definicję zawartą w Kodeksie pracy, należy również pamiętać o definicji pracy zmianowej zawartej w art. 2 ust. 5 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy. Przepisy dyrektywy definiują pracę zmianową „jako każdą formę organizacji pracy w systemie zmianowym, zgodnie z którą pracownicy zmieniają się na tych samych stanowiskach pracy według określonego harmonogramu, łącznie z systemem następowania po sobie, który może mieć charakter nieprzerwany lub przerywany oraz pociąga za sobą konieczność wykonywania pracy przez pracownika o różnych porach w ciągu określonych dni lub tygodni”.

Jak prawidłowo zorganizować pracę na zmiany >>

Oznacza to, że cechą charakterystyczną pracy zmianowej jest zmiana pracowników na tych samych stanowiskach. Nie jest zatem pracą zmianową na przykład praca, w której pracownik pracuje w jednym tygodniu 3 dni od godziny 6.00 do 14.00, a 2 dni od 14.00 do 22.00, a w następnym tygodniu 2 dni od godziny 6.00 do 14.00, a 3 dni od 14.00 do 22.00, jeżeli nie zmienia innego pracownika na tym stanowisku.

Okresy nieprzerwanego odpoczynku

Można rozróżnić dobowy i tygodniowy wymiar odpoczynku. Pracownikowi przysługuje w każdej dobie prawo do co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku. Kodeks pracy przewiduje od tej zasady pewne odstępstwa.

Okres 11-godzinnego odpoczynku może nie być zachowany w przypadku:

• pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy,
• konieczności prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii (art. 132 § 1 i 2 k.p.),
• pracowników zatrudnionych w systemie pracy polegającym na dozorze urządzeń lub pozostawaniu w pogotowiu do pracy (art. 136 § 2 k.p.),
• pracowników zakładowych straży pożarnych i zakładowych służb ratowniczych (art. 137 k.p.).

Pracownikowi przysługuje w każdym tygodniu prawo do co najmniej 35 godzin nieprzerwanego odpoczynku, obejmującego co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku dobowego (art. 133 § 1 k.p.).