Usługi medyczne finansowane przez pracodawcę

Pracodawcy decydujący się na finansowanie usług medycznych swoim pracownikom oraz ewentualnie dodatkowo członkom ich rodzin muszą pamiętać, że nie mogą dokonać tego z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (DzU z 1996 r. nr 70, poz. 335 ze zm.) działalnością socjalną pracodawcy są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form krajowego wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielania pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową (w tym miejscu należy zwrócić uwagę na wyrok TK z 28 marca 2007 r. K 40/04 OTK-A 2007/3/33). W wyroku tym Trybunał orzekł, że art. 2 pkt 1 oraz art. 8 ust. 2a ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych w zakresie, w jakim przepisy te uniemożliwiają pracownikom skorzystanie z usług świadczonych przez pracodawcę na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej i sportowo-rekreacyjnej, jeśli są one świadczone poza terenem kraju, są niezgodne z art. 32 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Co do zasady finansowanie dodatkowych usług medycznych przez pracodawców należy zakwalifikować jako element wynagrodzenia pracowników, a jak wiadomo wynagrodzenia nie można sfinansować ze środków zfśs. Świadczenia przyznawane ze środków zfśs są świadczeniami uznaniowymi, których wysokość uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osób uprawnionych do takiej pomocy. Jednak istnieje możliwość, aby pracodawca w wyjątkowych indywidualnych przypadkach udzielił pracownikowi zapomogi na leczenie (w ramach zfśs), np. w sytuacji ciężkiej choroby lub inwalidztwa samego pracownika czy też członka jego rodziny.