Podstawa wymiaru wynagrodzenia chorobowego w przypadku choroby w pierwszym i drugim miesiącu zatrudnienia
Podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc powstania niezdolności do pracy – art. 36 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (ustawa zasiłkowa).
Jeżeli pracownik zachoruje przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych zatrudnienia, wówczas ustalając podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego przyjmuje się przeciętne miesięczne wynagrodzenia za pełne miesiące kalendarzowe zatrudnienia.
Wynagrodzenie, które należy uwzględnić w podstawie wymiaru, to przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe – art. 3 pkt. 3 ustawy zasiłkowej.
Polecamy książkę: Umowy zlecenia i inne umowy cywilnoprawne w 2017 r.
Zdarza się, że pracownik podejmując nową pracę zachoruje przed upływem pierwszego pełnego miesiąca kalendarzowego zatrudnienia, wówczas podstawę wymiaru stanowi wynagrodzenie, które zostałoby osiągnięte przez pracownika, gdyby przepracował pierwszy pełny miesiąc kalendarzowy, tzw. wynagrodzenie uzupełnione. Istotny jest tutaj fakt, jakie wynagrodzenie przysługuje pracownikowi – stałe czy zmienne wynagrodzenie. Jeżeli pracownik w umowie o pracę ma określone wynagrodzenie w stałej miesięcznej wysokości, wówczas w podstawie wymiaru przyjąć należy wynagrodzenie miesięczne określone w umowie o pracę. Wynagrodzenie stałe to nie tylko wynagrodzenie zasadnicze, ale również wynagrodzenie określone w stawce godzinowej.
Pracownica podjęła pracę 7 lutego 2017 r., a w dniu 14 lutego 2017 r. dostarczyła pracodawcy zwolnienie lekarskie obejmujące okres od 14 do 18 lutego 2017 r. (5 dni). Pracownica, mimo, iż dopiero się zatrudniła ma prawo do wynagrodzenia chorobowego, ponieważ posiada wymagany okres ubezpieczenia chorobowego. Zgodnie z umową o pracę przysługuje jej stałe miesięczne wynagrodzenie w wysokości 2 900,00 zł brutto. Podstawę wymiaru płatnik wylicza poprzez pomniejszenie wynagrodzenia zasadniczego o składki na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez ubezpieczonego, zatem podstawa wynosi 2 502,41 zł zgodnie z wyliczeniem:
-
2 900,00 zł x 13,71% = 397,59 zł
-
2 900,00 zł – 397,59 zł = 2 502,41 zł
Zobacz: Wynagrodzenie
W przypadku, gdy pracownik w umowie o pracę ma zapis, że będzie otrzymywał wynagrodzenie miesięczne zmienne i w miesiącu, w którym zachorował przepracował choćby 1 dzień, wówczas podstawę wymiaru zasiłku stanowi miesięczne wynagrodzenie, obliczone poprzez podzielenie wynagrodzenia osiągniętego przez pracownika za faktycznie przepracowane dni robocze przez liczbę dni przepracowanych a otrzymany wynik mnożąc przez normę czasu pracy w danym miesiącu, czyli liczbę dni, które pracownik był obowiązany do przepracowania w danym miesiącu kalendarzowym.
Pracownik podjął pracę 10 stycznia 2017 r. i stał się niezdolny do pracy od 24 stycznia do 31 stycznia 2017 r. (8 dni). W danym miesiącu norma czasu pracy obowiązująca w zakładzie pracy wynosiła 21 dni roboczych. Pracownik przepracował zatem 10 dni i za ten czas otrzymał wynagrodzenie po pomniejszeniu składek społecznych w kwocie 1 363,79 zł. Podstawa wymiaru zasiłku to 2 863,96 zł według wyliczenia: (1 363,79 zł : 10 dni) x 21 dni.
Jeżeli pracownik ma zagwarantowane wynagrodzenie w stałej wysokości i dodatkowo otrzymuje zmienne składniki wynagrodzenia i przepracował choćby 1 dzień w pierwszym miesiącu pracy, wówczas podstawę wymiaru zasiłku stanowi miesięczne wynagrodzenie wynikające z umowy o pracę oraz składniki zmienne obliczone poprzez podzielenie osiągniętego wynagrodzenia za przepracowane dni przez liczbę dni faktycznie przepracowanych i pomnożenie przez normę czasu pracy w danym miesiącu.
Pracownica zatrudniona od 1 marca 2017 r., podpisała z pracodawcą umowę o pracę, z której wynika, że będzie otrzymywać wynagrodzenie stałe w wysokości 2 000,00 zł oraz prowizję od sprzedaży. Pracownica dostarczyła zwolnienie chorobowe obejmujące okres od 21 do 28 marca 2017 r., tj. na 8 dni. W marcu br. była ona zobligowana do przepracowania 23 dni roboczych, ale przepracowała tylko 14 dni. Za te 14 dni otrzymała prowizję po odjęciu składek społecznych w wysokości 585,05 zł. Na podstawę wymiaru zasiłku składa się:
- wynagrodzenie zasadnicze 1 725,80 zł:
- 2 000,00 zł x 13,71% = 274,20 zł
- 2 000,00 zł – 274,20 zł = 1 725,80 zł;
- wynagrodzenie prowizyjne 961,15 zł:
- (585,05 zł : 14 dni) x 23 dni = 961,15 zł.
W efekcie końcowym podstawa wymiaru wynosi: 1 725,80 zł + 961,15 zł = 2 686,95 zł.
Zdarza się, że pracownik, któremu przysługuje zmienne wynagrodzenie (np. wynagrodzenie akordowe) nie osiągnie w pierwszym miesiącu pracy żadnego wynagrodzenia, ponieważ nie przepracował nawet 1 dnia ze względu na to, iż zachorował od pierwszego dnia pracy. W takim przypadku podstawę wymiaru zasiłku zgodnie z ustawą z dnia 25 czerwca 1999 r., o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa stanowi kwota zmiennych składników wynagrodzenia w przeciętnej miesięcznej wysokości, wypłacona za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku pracy. Taka sama zasada ustalania podstawy wymiaru obowiązuje, gdy pracownik w czasie ostatnich 12 miesięcy, czyli w okresie, z którego ustala się podstawę wymiaru, przebywał na urlopie bezpłatnym lub wychowawczym.
Zobacz: Zatrudnienie
Do podstawy wymiaru zasiłku w przypadku pracownika, który zachoruje w drugim miesiącu zatrudnienia, przyjmuje się wynagrodzenie za pełny miesiąc kalendarzowy ubezpieczenia. Ważną kwestią jest, kiedy pracownik zawarł umowę o pracę, jeżeli od pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego, wówczas podstawę wymiaru zasiłku za okres choroby w drugim miesiącu zatrudnienia stanowi wynagrodzenie osiągnięte w pierwszym miesiącu, ponieważ jest to jego pełny miesiąc kalendarzowy ubezpieczenia chorobowego. Z kolei, gdy pracownik zatrudnił się w trakcie miesiąca, wówczas pełnym miesiącem zatrudnienia jest następny miesiąc, w którym zachorował. Zatem do podstawy wymiaru przyjmuje się wynagrodzenie uzupełnione za drugi miesiąc ubezpieczenia.
Pracownik zawarł umowę o pracę z pracodawcą 11 kwietnia 2017 r. Od 23 do 30 maja stał się niezdolny do pracy. Kwiecień nie jest pełnym miesiącem ubezpieczenia, zatem podstawę wymiaru stanowi wynagrodzenie za pełny miesiąc zatrudnienia, tj. maj 2017 r. W maju pracownik był zobowiązany przepracować 21 dni, a przepracował 14 dni. Pracownik za maj osiągnął wynagrodzenie po potrąceniu składek na ubezpieczenie społeczne
w wysokości 1 423,79 zł, które należy uzupełnić według następujących wyliczeń:
- 1 423,79 zł : 14 dni = 101,70 zł
- 101,70 zł x 21 dni = 2 135,70 zł.
Podstawa wymiaru zasiłku wynosi 2 135,70 zł.
Podstawa prawna:
- art. 3 pkt. 3; art. 36 ust. 1 oraz ust. 2, art. 37 ust. 2 pkt. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.1999 nr 60 poz. 636 z późń. zm.)
- Komentarz ZUS do ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
Zobacz: Kalkulatory
Komentarze(0)
Pokaż:
NajnowszePopularneNajstarsze