Pracownik niepełnoetatowy a składki na Fundusz Pracy

Problem:

Czy za pracownika zatrudnionego na 3/4 etatu z wynagrodzeniem 1200 zł brutto należy odprowadzać składki na FP? Jest to jego jedyna praca.

Rada:

Nie, w tym przypadku składka na Fundusz Pracy nie jest należna, gdyż wynagrodzenie pracownika, stanowiące podstawę wymiaru obowiązkowych składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, jest niższe od stawki minimalnego wynagrodzenia za pracę, tj. 1600 zł.

Uzasadnienie:

Składki na Fundusz Pracy (FP) opłaca się od podstaw wymiaru składek emerytalno-rentowych, wynoszących w przeliczeniu na okres miesiąca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę (w 2013 r. – 1600 zł) lub 80% minimalnego wynagrodzenia u pracowników będących w pierwszym roku pracy (w 2013 r. – 1280 zł). Jeżeli dana osoba jest ubezpieczona obowiązkowo z kilku tytułów, np. ma kilka umów o pracę lub umowę o pracę z wynagrodzeniem niższym niż minimalne wynagrodzenie i umowę zlecenia, to składki na FP będą należne z każdego tytułu ubezpieczenia, gdy łączna kwota stanowiąca podstawę wymiaru składek emerytalno-rentowych zrówna się bądź przewyższy kwotę minimalnej pensji (80% minimalnej pensji); ubezpieczony składa w tej sprawie oświadczenie każdemu płatnikowi.

Przykład:

Karol B. jest zatrudniony w spółce jawnej na pół etatu z wynagrodzeniem 900 zł. Oprócz tego wykonuje podlegającą obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalno-rentowym umowę zlecenia dla innego podmiotu niż pracodawca. Z tytułu umowy zlecenia jego wynagrodzenie w stawce miesięcznej wynosi 800 zł. Oba wynagrodzenia są co prawda niższe od stawki minimalnej 1600 zł, ale po zsumowaniu łączna podstawa wymiaru składek wynosi 1700 zł, czyli przekracza minimum płacowe. Stąd zarówno pracodawca, jak i zleceniodawca mają obowiązek opłacania składek na FP.

Polecamy serwis: Ochrona wynagrodzenia

Pracownik zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy ma zagwarantowaną płacę na poziomie ustawowego minimum. Składka na FP za taką osobę jest zatem zawsze należna, nawet jeśli w danym miesiącu osoba ta osiągnęła faktycznie niższe wynagrodzenie ze względu na chorobę, urlop bezpłatny czy rozpoczęcie/zakończenie zatrudnienia w trakcie miesiąca. W takim przypadku dokonuje się przeliczenia podstawy składkowej na okres miesiąca, tzn. sprawdza się, jaka byłaby w danym miesiącu podstawa wymiaru składek, gdyby pracownik przepracował cały miesiąc. Natomiast u pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy decydujący jest poziom wynagrodzenia określony w umowie o pracę.

Jeśli pracownik pracując na część etatu ma zapewnione wynagrodzenie równe (kwotowo) pełnej kwocie wynagrodzenia minimalnego lub od niej wyższej, to składka na FP jest należna. W przeciwnym razie, gdy wynagrodzenie jest niższe, a pracownik nie ma innych tytułów do obowiązkowych ubezpieczeń emerytalno-rentowych, pracodawca nie opłaca za niego składek na FP. Tak jest też w przypadku Państwa pracownika, który pracuje na 3/4 etatu i w umowie o pracę ma zagwarantowane wynagrodzenie minimalne stosownie do części etatu, na którą jest zatrudniony (1600 zł x 3/4 = 1200 zł). Nie ma innych dodatkowych źródeł przychodu, które podlegałyby obowiązkowi zgłoszenia w ZUS i odkładania składek na ubezpieczenia społeczne, dlatego nie mają Państwo obowiązku opłacania za niego składek na Fundusz Pracy.

Uwaga!

Składka na Fundusz Pracy jest zawsze obowiązkowa za pracownika pełnoetatowego, po spełnieniu pozostałych ustawowych warunków.

Składki na FP opłacają pracodawcy oraz inne jednostki organizacyjne m.in. za osoby:

• pozostające w stosunku pracy lub w stosunku służbowym,
• wykonujące pracę na podstawie umowy o pracę nakładczą,
• wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, oraz za osoby z nimi współpracujące (z wyłączeniem niań świadczących pracę na podstawie umowy uaktywniającej),
• wykonujące pracę w okresie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania.

Pracodawcą, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, jest każda jednostka organizacyjna (również nieposiadająca osobowości prawnej), a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one co najmniej jednego pracownika. Z przepisów tych wynika, że jeśli przedsiębiorca – osoba fizyczna zatrudnia wyłącznie zleceniobiorców, nie opłaca za nich składek na FP.

Zobacz także: Premia uznaniowa a wynagrodzenia za nadgodziny

Przykład:

Krzysztof B. prowadzi działalność na podstawie wpisu do CEIDG. Od czerwca br. zatrudnił trzech zleceniobiorców. Dwóch z nich z tytułu umowy zlecenia podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, a przychody uzyskiwane ze zlecenia co miesiąc przekraczają kwotę minimalnego wynagrodzenia. Od 1 września 2013 r. Krzysztof B. zawarł z jednym ze zleceniobiorców umowę o pracę w wymiarze 1/2 etatu.

W okresie od 1 czerwca do 31 sierpnia 2013 r. przedsiębiorca ten nie miał obowiązku opłacania składek na Fundusz Pracy za swoich zleceniobiorców, mimo że uzyskiwali oni przychód przekraczający minimalne wynagrodzenie. W tym okresie zleceniodawca nie był pracodawcą (w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia...), gdyż nie zatrudniał na podstawie umowy o pracę ani jednej osoby. Od 1 września 2013 r. sytuacja uległa zmianie. Zleceniodawca zatrudnił osobę w ramach stosunku pracy. Tym samym stał się pracodawcą i od tego momentu jest zobowiązany do opłacania składek na Fundusz Pracy nie tylko za pracownika, ale również za zatrudnionych zleceniobiorców.

Przykład:

Delta sp. z o.o. zatrudnia 3 zleceniobiorców, którzy podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu zawartej umowy. Podstawa wymiaru składek tych osób jest miesięcznie wyższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia. Oprócz zleceniobiorców spółka nie zatrudnia innych osób. Zleceniodawca ten jest zobowiązany do opłacania składki na FP za swoich zleceniobiorców jako „inna jednostka organizacyjna”, mimo że nie jest pracodawcą w rozumieniu ustawy (art. 104 ust. 1 pkt 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy).

Składki na FP opłaca się wyłącznie za okres trwania obowiązkowych ubezpieczeń emerytalno-rentowych. Jeżeli ubezpieczony podlega im na zasadzie dobrowolności, wówczas – niezależnie od poziomu uzyskiwanego przychodu – składka na FP nie jest należna.

Zadaj pytanie na: Forum Kadry

Składki na FP nie opłaca się, niezależnie od wysokości osiągniętego dochodu, za osoby które:

• powróciły z urlopu macierzyńskiego, urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlopu rodzicielskiego lub urlopu wychowawczego – przez okres 36 miesięcy kalendarzowych, od pierwszego miesiąca po powrocie z urlopu,
• ukończyły 50. rok życia i w okresie 30 dni przed zatrudnieniem pozostawały w ewidencji bezrobotnych powiatowego urzędu pracy – przez okres 12 miesięcy, począwszy od pierwszego miesiąca po zawarciu umowy o pracę.

Niezależnie od formy zatrudnienia składki na FP nie odprowadza za osoby, które osiągnęły wiek: 55 lat (kobiety) oraz 60 lat (mężczyźni).

Uwaga!

Składki na Fundusz Pracy nie opłaca się za kobiety, które ukończyły 55 lat oraz za mężczyzn, którzy ukończyli 60 lat.

Podstawa prawna:

• art. 2 ust. 1 pkt 25, art. 104, art. 104a i art. 104b ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy – j.t. Dz.U. z 2013 r., poz. 674; ost.zm. Dz.U. z 2013 r., poz. 829