Podstawa wymiaru zasiłków i składek na ubezpieczenie społeczne

W ubezpieczeniach

Kwota podstawy wymiaru składek jest ustala­na zgodnie z art. 18-21 ustawy systemowej dla poszczególnych grup ubezpieczonych. Podstawę wymiaru składek np. dla pracowników, zlecenio­biorców, osób wykonujących pracę nakładczą sta­nowi przychód. Natomiast osoby prowadzące dzia­łalność gospodarczą ustalają podstawę wymiaru składek w wysokości:

• 305% minimalnego wynagrodzenia - osoby rozpo­czynające działalność gospodarczą (przez okres 24 miesięcy),
• 605% prognozowanego przeciętnego wynagro­dzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty limitu 30-krotności - pozostałe osoby.

Od kwoty podstawy wymiaru składek płatnik nali­cza składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpie­czenie zdrowotne oraz na fundusze pozaubezpieczeniowe. Wysokość podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe może się róż­nić od podstawy wymiaru składek na ubezpiecze­nie chorobowe i wypadkowe. Różnice te wynikają z faktu, że podstawa wymiaru składek na ubezpie­czenia emerytalne i rentowe w danym roku kalen­darzowym ulega ograniczeniu do 30-krotności pro­gnozowanego przeciętnego wynagrodzenia mie­sięcznego. Roczne ograniczenie podstawy dotyczy również opłacanej składki na Fundusz Emerytur Pomostowych. Po przekroczeniu limitu 30-krotności płatnik nadal opłaca składki na pozostałe ubez­pieczenia, tj. chorobowe, wypadkowe, zdrowotne oraz FP i FGŚP. Dla osób niebędących pracownika­mi również podstawa na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ulega obniżeniu w każdym miesiącu do kwoty 250% przeciętnego prognozowanego wyna­grodzenia na dany rok.

Polecamy produkt: Zmiany w prawie pracy + kodeks pracy gratis

W zasiłkach

Podstawę wymiaru zasiłku stanowi przeciętne mie­sięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 mie­sięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc powstania niezdolności do pracy. Jeżeli ubezpie­czony stanie się niezdolny do pracy przed upły­wem 12 miesięcy, podstawę wymiaru zasiłku sta­nowi wynagrodzenie uzyskane z faktycznego okre­su zatrudnienia za pełne kalendarzowe miesiące. W podstawie wymiaru zasiłku przysługującego pra­cownikowi uwzględnia się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie choro­bowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodaw­cę składek na ubezpieczenia społeczne, tj. 13,71%. Jeżeli w okresie, z którego wynagrodzenie jest przyjmowane do ustalenia podstawy wymiaru zasił­ku, pracownik nie osiągnął pełnego wynagrodze­nia z przyczyn usprawiedliwionych, przy obliczaniu podstawy wymiaru zasiłku:

• wyłącza się wynagrodzenie za miesiące, w któ­rych pracownik przepracował mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy,
• przyjmuje się - po uzupełnieniu - wynagrodzenie za miesiące, w których pracownik przepracował co najmniej połowę obowiązującego go czasu pracy.

Jeżeli pracownik w każdym miesiącu przepracował mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy z przyczyn usprawiedliwionych, przy ustalaniu pod­stawy wymiaru zasiłku uwzględnia się wynagrodze­nie za wszystkie miesiące, po uzupełnieniu. W podstawie wymiaru zasiłku należy również uwzględnić składniki wynagrodzenia przysługu­jące za okresy dłuższe niż miesiąc. Składnik wypłacany kwartalnie uwzględnia się w pod­stawie wymiaru zasiłku w wysokości 1/12 kwot wypła­conych pracownikowi za cztery kwartały kalenda­rzowe poprzedzające miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.

Składniki wynagrodzenia przy­sługujące za okresy roczne uwzględnia się w podsta­wie wymiaru zasiłku w wysokości 1/12 kwoty wypła­conej za rok kalendarzowy poprzedzający miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. W podstawie wymiaru zasiłku przysługującego w czasie trwania ubezpieczenia nie uwzględnia się składników wynagrodzenia, do których pracow­nik zachowuje prawo za okres pobierania zasiłku. Takie składniki zostaną doliczone do podstawy wymiaru po ustaniu zatrudnienia. W razie zmiany umowy o pracę lub innego aktu nawiązującego stosunek pracy, polegającej na zmianie wymiaru czasu pracy pracownika, podsta­wę wymiaru zasiłku stanowi przeciętne miesięcz­ne wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy, jeżeli zmiana ta miała miejsce w okre­sie 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających powstanie niezdolności do pracy albo w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy.

W emeryturach i rentach

Podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi prze­ciętna podstawa wymiaru składki na ubezpiecze­nia emerytalne i rentowe (począwszy od 1 stycz­nia 1999 r.) lub na ubezpieczenie społeczne (do 31 grudnia 1998 r.) w okresie:

• 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzo­wych poprzedzających bezpośrednio rok, w któ­rym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, lub
• 20 lat kalendarzowych, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Jeżeli osoba ubiegająca się o emeryturę lub rentę udokumentuje, że w okresie, który wskazuje do ustalenia podstawy wymiaru, była zatrudniona na podstawie stosunku pracy, natomiast nie jest w sta­nie wykazać zarobków uzyskanych w którymkol­wiek roku kalendarzowym, ZUS za taki okres przyj­mie kwotę wynagrodzenia minimalnego.

Dołącz do nas na Facebooku

Chcesz dowiedzieć się więcej, sięgnij po nasze publikacje

KOMPLET: VAT zmiany od 1 lipca 2021 + JPK_VAT + VAT w e-commerce

Tylko teraz

99,00 zł

119,70 zł

Przejdź do sklepu