Jakie dokumenty potwierdzają okresy zatrudnienia w państwach UE

Przykładowo, obowiązek wydania świadectwa pracy przewiduje prawo francuskie. Zgodnie z art. L1234–19 francuskiego Kodeksu pracy pracodawca ma obowiązek wydać pracownikowi w związku z ustaniem stosunku pracy świadectwo pracy (fran. un certificat de travail).

Podobnie według prawa niemieckiego pracodawca ma obowiązek wydania pracownikowi wraz z ustaniem stosunku pracy świadectwa pracy (niem. Arbeitszeugnis). Przy czym w prawie niemieckim wyróżnia się kilka rodzajów świadectw pracy m.in. einfache Arbeitszeugnis, które zawiera podstawowe informacje o zatrudnieniu, w tym poświadcza okres zatrudnienia pracownika, czy qualifizierte Arbeitszeugnis, które zawiera informację na temat osiągnięć pracownika.

W Anglii z kolei pracownik wraz z zakończeniem zatrudnienia powinien otrzymać od pracodawcy formularz P45 Details of employee leaving work, który wystawiany jest do celów podatkowych. Formularz ten zawiera m.in. informację o dacie ustania stosunku pracy oraz wysokości wynagrodzenia otrzymanego w czasie zatrudnienia, a także nazwę i adres pracodawcy. Co do zasady natomiast, pracodawca nie ma obowiązku wystawienia odchodzącemu pracownikowi listu referencyjnego (ang. the letter of reference), chyba że obowiązek taki wynika z treści umowy o pracę.

Konsekwencje dla polskiego pracodawcy

Polski pracodawca może otrzymać od osób ubiegających się o zatrudnienie różnego rodzaju dokumenty, różnie nazwane, z których będzie wynikać, że dana osoba była wcześniej zatrudniona u pracodawcy z innego państwa członkowskiego. Co istotne, pracodawca nie może odrzucić kandydata tylko z tego powodu, że przedstawił on dokumenty potwierdzające poprzednie okresy zatrudnienia, które są nieznane w prawie polskim. Działanie takie koliduje z unijną swobodą przepływu osób, ponieważ stawia osoby, które korzystały z możliwości przemieszczania się i podjęcia pracy w innym państwie członkowskim w niekorzystnej sytuacji względem tych osób, które nie skorzystały z tej swobody i były zatrudnione wyłącznie w Polsce.

Dodatkowo, zawężenie kryteriów zawartych w § 1 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia i żądanie od kandydata na pracownika wyłącznie świadectw pracy zamiast – jak stanowi rozporządzenie – świadectw pracy lub innych dokumentów potwierdzających okresy zatrudnienia, może prowadzić do dyskryminacji pośredniej ze względu na narodowość. Wymóg taki potencjalnie może ograniczyć możliwości znalezienia pracy przez obywateli pochodzących z innych państw członkowskich, w których nie ma obowiązku wydania świadectwa pracy o treści odpowiadającej polskiemu świadectwu pracy.

Podstawa prawna:

• art. 22¹ § 1 pkt 6 Kodeksu pracy,
• § 1 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (DzU nr 62, poz. 286 ze zm.),
• art. 7 ust. 1 i 3 ustawy z 7 października 1999 r. o języku polskim (DzU z 2011 r. nr 43, poz. 224 ze zm.).