Korekta odpisów na zfśs

Podstawę naliczenia odpisu na fundusz socjalny stanowi przeciętna planowana w danym roku kalendarzowym liczba zatrudnionych u tego pracodawcy. Liczba ta obejmuje pracowników zatrudnionych w pełnym i niepełnym wymiarze czasu pracy, po przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy. Ponieważ planowana liczba zatrudnionych może różnić się niekiedy znacząco od rzeczywistej liczby pracowników, ustaloną na początku roku podstawę naliczenia odpisu na fundusz trzeba z końcem roku skorygować do faktycznej przeciętnej liczby zatrudnionych pracowników.

Zmiana stanu zatrudnienia w ciągu roku

Konieczność dokonania korekty wynika z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 9 marca 2009 r. Ponadto przepisy tego rozporządzenia określają również zasady ustalania przeciętnej planowanej liczby zatrudnionych oraz przeciętnego rzeczywistego zatrudnienia do dokonania korekty. Zasadą jest, że przy obliczaniu przeciętnej liczby zatrudnionych w danym roku kalendarzowym (obrachunkowym) dodaje się przeciętne liczby zatrudnionych w poszczególnych miesiącach i otrzymaną sumę dzieli się przez 12 (§ 3 ust. 1 ww. rozporządzenia). Taki sposób liczenia przeciętnej liczby zatrudnionych stosuje się również w przypadku, gdy pracodawca działał w okresie krótszym niż 1 rok kalendarzowy albo naliczał odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych na niepełny rok kalendarzowy (§ 3 ust. 2 ww. rozporządzenia). Przy obliczeniach rzeczywistej liczby zatrudnionych uwzględnia się faktyczne zmiany ilościowe wśród załogi. W związku z tym bierze się pod uwagę zarówno nowo przyjętych pracowników, jak i pracowników, których stosunki pracy ustały w trakcie danego roku kalendarzowego, np. w związku z odejściem na emeryturę czy zmianą zakładu pracy.

Kiedy pracodawca może zrezygnować z tworzenia funduszu socjalnego >>

WAŻNE!

Wśród pracowników, których należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy naliczenia odpisu na zfśs, należy uwzględnić wszystkich zatrudnionych na podstawie stosunku pracy, pracowników młodocianych, a także pracowników korzystających z urlopów macierzyńskich i wychowawczych.

Metody obliczeń

Wybór metody, według której pracodawcy liczą przeciętną liczbę zatrudnionych w danym roku i według której dokonają korekty rzeczywistego stanu zatrudnienia, ustawodawca pozostawia pracodawcom. W tym zakresie nie narzuca też żadnych norm. Wskazuje jedynie, że przy obliczaniu przeciętnej liczby zatrudnionych w danym roku kalendarzowym (obrachunkowym) dodaje się przeciętne liczby zatrudnionych w poszczególnych miesiącach i otrzymaną sumę dzieli się przez 12.

Przykład

W 2010 r. w zakładzie pracy X było zatrudnionych 43 pracowników w pełnym wymiarze czasu pracy. 1 kwietnia 2010 r. zatrudniono 2 nowych pracowników, a z końcem lipca 1 pracownik rozwiązał stosunek pracy i odszedł na emeryturę. Licząc rzeczywiste zatrudnienie, w takim przypadku można ograniczyć się do następujących ustaleń:

@RY1@i26/2011/001/i26.2011.001.000.0039.101.jpg@RY2@

Rzeczywista liczba pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy to:

• (3 miesiące (dalej m.) x 43 pracowników) + (4 m. x 45 pracowników) + (5 m. x 44 pracowników) = 129 + 180 + 220 = 529,
• 529 : 12 m. = 44,08.

Jednak w praktyce najczęściej stosuje się metody:

• średniej arytmetycznej (polecana przy znacznej fluktuacji kadr, ponieważ do obliczeń przyjmuje się dzienne stany zatrudnienia),
• średniej chronologicznej (praktyczna przy stabilnym zatrudnieniu, ustalana jako suma połowy załogi na początku i połowy na końcu miesiąca oraz pełnego stanu zatrudnienia w 15. dniu danego miesiąca, podzielona przez 2),
• uproszczoną (równie praktyczna przy stabilnej kadrze, ustalana jako suma zatrudnienia na początku i końcu miesiąca podzielona przez 2).

Gdyby zatrudnienie nowego pracownika lub ustanie zatrudnienia dotychczasowego pracownika następowało np. w połowie miesiąca, należałoby skorzystać z jednej z ww. metod, np. uproszczonej.

Odpisy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych >>