Sposoby rozwiązania sporu zbiorowego
REKLAMA
REKLAMA
Nie może być prowadzony w celu poparcia indywidualnych żądań pracowniczych, które mogą i powinny być dochodzone przed sądem pracy. Spór zbiorowy powstaje od dnia wystąpienia przez podmiot reprezentujący prawa pracownicze do pracodawcy z żądaniami we wskazanych sprawach, jeżeli pracodawca nie uwzględni wszystkich żądań w terminie wskazanym w wystąpieniu, nie krótszym jednak niż 3 dni. W zgłoszeniu powinny być określone żądania. O powstaniu sporu pracodawca musi powiadomić właściwego okręgowego inspektora pracy.
REKLAMA
W imieniu pracodawcy jego interesy może reprezentować organizacja pracodawców, a w imieniu pracowników związek zawodowy (każdy lub wspólnie wybrany przez te organizacje, jeżeli jest ich więcej niż jeden). Obie strony sporu powinny dążyć do jego zakończenia.
Strony sporu zbiorowego w celu jego rozwiązania mogą prowadzić rokowania lub mediacje i arbitraż.
Rekomendowany produkt: 100 pytań o wynagrodzenia w 2015 r. (książka)
Rokowania i mediacja
Po wszczęciu sporu zbiorowego pracodawca niezwłocznie powinien podjąć rokowania mające na celu zawarcie porozumienia. Rokowania mogą się zakończyć podpisaniem porozumienia lub, w razie jego niezawarcia, sporządzeniem protokołu rozbieżności ze wskazaniem stanowisk stron. Jeżeli strona, która rozpoczęła spór, dalej podtrzymuje żądania, może on być prowadzony z udziałem mediatora (osoby bezstronnej). Mediator może żądać od stron dodatkowych wyjaśnień lub zlecać przeprowadzenie ekspertyz. Postępowanie mediacyjne powinno zakończyć się podpisaniem porozumienia, a w razie niedojścia do konsensusu - sporządzeniem protokołu rozbieżności ze wskazaniem spornych kwestii.
Arbitraż
Prowadzący spór zbiorowy może w dalszej kolejności poddać spór pod rozstrzygnięcie kolegium arbitrażu społecznego działającego przy sądach okręgowych (dla spraw prawa pracy i ubezpieczeń społecznych). Orzeczenie wydane przez kolegium (większością głosów) wiąże strony, jeżeli żadna z nich przed poddaniem sporu pod rozstrzygnięcie tej instytucji nie postanowi inaczej. Jeżeli mediacje nie zakończyły się rozwiązaniem sporu, strona, która wszczęła spór, może ogłosić strajk, nie poddając sporu dalszemu rozstrzygnięciu pod obrady kolegium. Jest to jednak środek ostateczny, gdy strony nie mogą dojść do zakończenia sporu. Nie może być on ogłoszony bez wcześniejszego wyczerpania przewidzianych procedur mediacyjnych. Jedynie gdy bezprawne działanie pracodawcy uniemożliwiło zachowanie trybu prowadzenia mediacji lub rokowań, bądź pracodawca rozwiązał z pracownikiem-działaczem związkowym prowadzącym spór umowę o pracę, strajk może być prowadzony bez zachowania tych procedur.
W czasie strajku jego organizatorzy powinni jednak współdziałać z kierownikiem zakładu pracy w zakresie niezbędnym do zapewnienia ochrony mienia zakładu pracy i nieprzerwanej pracy obiektów na terenie zakładu. Udział pracowników w strajku jest dobrowolny. Strajk zorganizowany legalnie nie może skutkować negatywnymi konsekwencjami dla pracowników biorących w nim udział. Ponadto niedopuszczalne jest organizowanie strajku polegającego na zaprzestaniu pracy na stanowiskach pracy, urządzeniach i instalacjach, na których zagraża to życiu i zdrowiu ludzkiemu lub bezpieczeństwu państwa. Strajku nie mogą organizować niektóre kategorie zatrudnionych, m.in. funkcjonariusze służb, Policji oraz pracownicy zatrudnieni w organach władzy państwowej, administracji rządowej i samorządowej, sądach i prokuraturze.
Pracodawca, który przeszkadza we wszczęciu lub prowadzeniu w legalny sposób sporu zbiorowego albo nie dopełnia ciążących na nim obowiązków (nie powiadamia inspektora pracy o sporze zbiorowym), może ponieść odpowiedzialność karną (grzywna lub kara ograniczenia wolności). Taką samą odpowiedzialność mogą ponieść organizatorzy nielegalnego strajku lub akcji protestacyjnej.
Zostań naszym ekspertem!
REKLAMA
REKLAMA
- Czytaj artykuły
- Rozwiązuj testy
- Zdobądź certyfikat