Zakaz dopuszczenia do pracy bez środków ochrony indywidualnej (art. 237(9))

Stanowiska pracy, na których obowiązkowo należy nosić odzież ochronną, określa pracodawca w wewnątrzzakładowym akcie. Kodeks pracy zawiera dwie ogólne zasady, kiedy odzież ochronna musi być zapewniona:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Zobacz: Obowiązek dostarczenia obuwia i odzieży roboczej (art. 237(7))

Jeżeli pracownik pracuje na jednym z takich stanowisk, ma obowiązek noszenia odzieży zagwarantowanej przez pracodawcę. Jeżeli pracodawca nie przydzielił pracownikowi odpowiednich środków ochrony indywidualnej, odzieży lub obuwia roboczego, to pracownik może odmówić wykonywania pracy aż do czasu ich przydzielenia.

Jeżeli pracodawca nie przydzielił pracownikowi odpowiednich środków ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia roboczego, pracownik może również nabyć je na koszt pracodawcy.

Zobacz serwis: Wynagrodzenie i inne świadczenia

Pracodawca jest zobowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Kodeks pracy dopuścił jednak w tej sytuacji wyjątek. Mianowicie jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika. W takiej jednak sytuacji, pracodawca ma obowiązek wypłacania ekwiwalentu pieniężnego w wysokości uzasadnionych kosztów poniesionych przez pracownika. Innymi słowy, pracodawca musi zwrócić pracownikowi wszystkie koszty, jakie poniósł on w związku z czyszczeniem swojej odzieży ochronnej.

Podstawa prawna: art. 237(9) Kodeksu pracy.