Limit umów na czas określony – 5 najtrudniejszych przykładów z praktyki

Ze względu na obowiązywanie w okresie od 22 sierpnia 2009 r. do 31 grudnia 2011 r. ustawy antykryzysowej ustalenie, czy można z pracownikiem podpisać umowę na czas określony czy już trzeba zawrzeć umowę na czas nieokreślony, jest skomplikowane. W czasie obowiązywania ustawy antykryzysowej można było podpisać z pracownikiem dowolną liczbę umów na czas określony, które łącznie nie mogły trwać dłużej niż 24 miesiące. Od 1 stycznia 2012 r. ponownie obowiązuje zasada, że z tym samym pracownikiem można zawrzeć maksymalnie dwie umowy na czas określony, jeżeli przerwa między nimi nie przekracza 1 miesiąca (art. 251 § 1 Kodeksu pracy). Trzecia z kolei umowa powinna zostać zawarta na czas nieokreślony. Za miesiąc przerwy uważa się w tym przypadku 30 dni (wyrok SN z 15 lutego 2000 r., I PKN 512/99, OSNP 2001/13/439). Termin miesięczny liczmy bowiem w tej sytuacji zgodnie z art. 114 Kodeksu cywilnego.

Miesięczny termin przerwy między umowami na czas określony nie wpływa na liczenie tych umów od nowa, jeżeli nie przekracza 30 dni.

Do limitu umów na czas określony nie wlicza się umów:

• na okres próbny (wyrok SN z 7 lutego 2001 r., I PKN 229/00, OSNP – wkł. 2001/13/8),
• na czas wykonania określonej pracy,
• w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
• na czas określony zawartych w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym (np. umów na czas określony zawieranych z palaczami c.o.) albo zadań realizowanych cyklicznie.

Zobacz: Coraz więcej umów na czas określony

Chcesz otrzymywać więcej aktualnych informacji? Zapisz się na nasz newsletter

Rozstrzygnięcie, czy pracodawca może zawrzeć z pracownikiem umowę na czas określony czy już nie, najczęściej wynika z przepisów przejściowych zawartych w ustawie antykryzysowej. Ustaliły one, że:

• do umów o pracę trwających w dniu wejścia w życie ustawy antykryzysowej (22 sierpnia 2009 r.) nie stosuje się art. 251 Kodeksu pracy (czyli regulacji limitujących zawieranie umów na czas określony do dwóch następujących po sobie), lecz przepisy ustawy antykryzysowej (art. 35 ust. 1 i 2 ustawy antykryzysowej),
• do umów na czas określony trwających 1 stycznia 2012 r. stosuje się art. 251 Kodeksu pracy (art. 34 ust. 2 ustawy antykryzysowej),
• jeżeli termin rozwiązania umowy zawartej przed dniem wejścia w życie ustawy antykryzysowej przypada po 31 grudnia 2011 r., umowa rozwiązuje się z upływem czasu, na który została zawarta (art. 35 ust. 3 ustawy antykryzysowej).

Przykład 1. Umowa zawarta w trakcie ustawy antykryzysowej, której termin zakończenia przypada po uchyleniu tej ustawy

Jeżeli pracownik po raz pierwszy podjął zatrudnienie u danego pracodawcy na podstawie umowy na czas określony w czasie obowiązywania ustawy antykryzysowej i ostatnia z tych umów zakończyła się po uchyleniu obowiązywania ustawy antykryzysowej, tj. po 31 grudnia 2011 r., wówczas pierwszą umową wliczaną do limitu umów na czas określony będzie ta umowa (art. 34 ust. 2 ustawy antykryzysowej).

Zobacz również: Umowy na czas określony z limitem

PRZYKŁAD

Pracownik podjął pracę na umowę na czas określony od 1 lutego 2011 r. Następnie od 1 lipca 2011 r. zawarł z tym samym pracodawcą drugą umowę na czas określony do 31 stycznia 2013 r. Od 1 lutego 2013 r. z tym pracownikiem pracodawca może podpisać jeszcze jedną umowę na czas określony. Jako pierwszą umowę na czas określony traktujemy bowiem tylko umowę zawartą od 1 lipca 2011 r., gdyż kończy się ona już po zakończeniu obowiązywania ustawy antykryzysowej, tj. 31 stycznia 2013 r.

Takie stanowisko w tej sprawie prezentuje zarówno Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, jak i Państwowa Inspekcja Pracy.

Porozmawiaj o tym na naszym FORUM