Likwidacja i upadłość pracodawcy

Za upadłego może być uznany pracodawca, który w myśl ustawy z 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze stał się niewypłacalny.

Dłużnika (pracodawcę) uważa się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Dłużnika będącego osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, uważa się za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość jego majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje.

Przez pojęcie upadłości należy jednak rozumieć jedynie formalne jej ogłoszenie przez sąd, a nie zaprzestanie regulowania należności przez pracodawcę lub nawet złożenie wniosku o upadłość. Data postanowienia sądu zarazem jest datą ogłoszenia upadłości.

Ochrona wynagrodzeń przy upadłości pracodawcy>>

Likwidacja pracodawcy to stałe, faktyczne unieruchomienie zakładu pracy jako całości.

Likwidacją pracodawcy nie jest z pewnością:

• zlikwidowanie pewnej jednostki organizacyjnej pracodawcy, np. oddziału,

• przejęcie zakładu pracy przez innego pracodawcę na podstawie art. 23¹ k.p.

Do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości uprawniony jest zarówno każdy z wierzycieli, jak i sam dłużnik. Dopuszczalna jest sytuacja, kiedy to pracownik lub grupa pracowników jako wierzyciele z tytułu zaległych wynagrodzeń zgłasza do sądu wniosek o ogłoszenie upadłości pracodawcy.

Ogłoszenie upadłości przedsiębiorcy powoduje poważne następstwa prawne nie tylko dla samego przedsiębiorcy, ale i dla stosunków pracowniczych łączących przedsiębiorcę z jego pracownikami. Jedną z najdotkliwszych konsekwencji jest brak ochrony pracowników przed wypowiedzeniem umowy o pracę.