Od którego dnia pracy nowy pracownik ma prawo do świadczenia za czas choroby

Jak liczyć okres wyczekiwania na wynagrodzenie chorobowe

Gdy pracownik zachoruje niedługo po podjęciu nowej pracy, może uzyskać prawo do świadczenia za okres choroby w 3 przypadkach: gdy ma 30-dniowy okres nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, gdy w całym życiu podlegał obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu przez co najmniej 10 lat albo gdy jest jedną z osób, którym ustawodawca przyznał bezwarunkowe prawo do świadczeń chorobowych od pierwszego dnia ubezpieczenia chorobowego.

30-dniowy okres wyczekiwania

Pracownicy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu. Takie osoby uzyskują prawo do zasiłku chorobowego (wynagrodzenia chorobowego) pod warunkiem, że przed dniem powstania niezdolności do pracy podlegały nieprzerwanie ubezpieczeniu chorobowemu przez co najmniej 30 dni. Jest to tzw. okres wyczekiwania na prawo do zasiłku (art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy zasiłkowej).

30-dniowy okres wyczekiwania nie musi być równoznaczny z okresem zatrudnienia u aktualnego pracodawcy. Przez pojęcie „nieprzerwany okres ubezpieczenia chorobowego” należy rozumieć okres podlegania ubezpieczeniu chorobowemu przez 30 dni nie tylko w ciągłości, ale i po przerwie trwającej nie dłużej niż 30 dni. Poszczególne okresy ubezpieczenia można wówczas wliczać do okresu wyczekiwania niezależnie od tego, czy był to okres podlegania ubezpieczeniu chorobowemu obowiązkowo czy dobrowolnie.

Polecamy książkę: Kodeks pracy 2018. Praktyczny komentarz z przykładami

Zatem ustalając, czy pracownik ma już 30-dniowy okres ubezpieczenia, należy:

• ustalić liczbę dni ubezpieczenia chorobowego w czasie aktualnego zatrudnienia,

• sprawdzić, czy przed podjęciem zatrudnienia pracownik podlegał ubezpieczeniu chorobowemu (obowiązkowo lub dobrowolnie),
• ustalić, jak długo trwała przerwa między poszczególnymi okresami, w jakich pracownik podlegał ubezpieczeniu chorobowemu.

Pracownik zatrudniony od 1 grudnia 2010 r., zachorował 10 grudnia. Wcześniej przez 2 lata prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą, którą zlikwidował 31 października 2010 r. Z tytułu tej działalności przez ostatni rok podlegał dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Ponieważ przerwa między ubezpieczeniem chorobowym z tytułu zatrudnienia i wcześniejszym ubezpieczeniem z tytułu prowadzenia działalności wyniosła 30 dni, poprzedni okres ubezpieczenia chorobowego można uwzględnić w 30-dniowym okresie wyczekiwania na prawo do wynagrodzenia chorobowego. W związku z tym pracownik ma prawo do wynagrodzenia chorobowego już od pierwszego dnia niezdolności do pracy.

Pracownik zatrudniony od 1 grudnia 2010 r., zachorował 13 grudnia. Wcześniej pracował na podstawie umowy zlecenia, która trwała 6 miesięcy i zakończyła się 30 listopada 2010 r. Między zawarciem umowy o pracę a zakończeniem umowy zlecenia nie było przerwy. Jednak w okresie trwania umowy zlecenia osoba ta nie przystąpiła do ubezpieczenia chorobowego (które jest dla zleceniobiorców dobrowolne). W związku z tym pracownik ma tylko 12 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego przed zachorowaniem (od 1 do 12 grudnia). Uzyska prawo do świadczenia za czas choroby dopiero od 31. dnia ubezpieczenia chorobowego, tj. od 31 grudnia 2010 r.

Istnieją jednak 3 sytuacje, gdy trzeba uwzględnić wcześniejszy okres ubezpieczenia chorobowego, mimo że przerwa w ubezpieczeniu chorobowym przekroczyła 30 dni. Ma to miejsce wówczas, gdy przerwa została spowodowana:

• urlopem wychowawczym,
• urlopem bezpłatnym,
• odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego.

Jest to zamknięty katalog. Jeśli przerwa w ubezpieczeniu chorobowym trwająca więcej niż 30 dni wyniknęła z innych powodów, do 30-dniowego okresu wyczekiwania na prawo do świadczeń chorobowych nie należy wliczać wcześniejszego okresu ubezpieczenia.

Pracownica zatrudniona od 1 grudnia br. na 1/2 etatu, zachorowała 12 grudnia. Od 1 stycznia 2006 r. jest zatrudniona w innej firmie na podstawie umowy o pracę, jednak od roku korzysta z urlopu wychowawczego. Mimo że przerwa między obecnym a poprzednim ubezpieczeniem chorobowym (trwającym do dnia poprzedzającego dzień rozpoczęcia urlopu wychowawczego) trwała aż rok, pracownica uzyska prawo do wynagrodzenia chorobowego z tytułu zatrudnienia na 1/2 etatu. Nie będzie jednak miała prawa do wynagrodzenia chorobowego z tytułu zatrudnienia, z którego przebywa na urlopie wychowawczym. Okres niezdolności do pracy podczas takiego urlopu jest niepłatny.

Do okresu wyczekiwania nie należy zaliczać okresu, w jakim pracownik przed zatrudnieniem był zarejestrowany jako bezrobotny (zarówno z prawem do zasiłku dla bezrobotnych, jak i bez tego prawa, gdyż bezrobotni nie podlegają ubezpieczeniu chorobowemu), ani okresu pobierania zasiłków, które pracownik pobrał po ustaniu tytułu ubezpieczenia (np. po rozwiązaniu umowy zlecenia).

10 lat obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego

Pracownik może uzyskać prawo do świadczenia chorobowego od pierwszego dnia zatrudnienia, mimo że nie ma 30-dniowego okresu ubezpieczenia chorobowego. Prawo to przysługuje mu wówczas, gdy przed dniem powstania niezdolności do pracy podlegał ubezpieczeniu chorobowemu przez co najmniej 10 lat i było to ubezpieczenie obowiązkowe (art. 4 ust. 3 pkt 3 ustawy zasiłkowej).

Aby ustalić, czy pracownik posiada 10-letni okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego, należy zsumować wszystkie okresy obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego, bez względu na przerwy między nimi.

Licząc 10-letni okres ubezpieczenia chorobowego należy uwzględniać wyłącznie okres obowiązkowego opłacania składki na to ubezpieczenie, ale nie musi to być okres nieprzerwany.