Dofinansowanie do wynagrodzeń niepełnosprawnych przy wzroście zatrudnienia netto

Przepisy regulujące kwestię ubiegania się przez pracodawców o dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych, począwszy od 1 stycznia 2009 r., wprowadziły zasadę, że pomoc publiczna udzielana pracodawcom powinna realizować tzw. efekt zachęty (ustawa z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych; zwana dalej ustawą). Definicja efektu zachęty wynika z przepisów rozporządzenia Komisji Wspólnot Europejskich nr 800/2008 z 6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych). Zgodnie z powyższym rozporządzeniem wyłączenie blokowe na mocy rozporządzenia ma zastosowanie wyłącznie do pomocy wywołującej efekt zachęty. W przypadku pomocy w formie subsydiów płacowych na rekrutację pracowników znajdujących się w szczególnie niekorzystnej sytuacji oraz pomocy w formie subsydiów płacowych na zatrudnienie pracowników niepełnosprawnych efekt zachęty uznaje się za spełniony, jeżeli pomoc prowadzi do zwiększenia liczby netto zatrudnionych pracowników znajdujących się w szczególnie niekorzystnej sytuacji lub pracowników niepełnosprawnych. W przepisach ustawy realizacja efektu zachęty dokonana została przez wprowadzenie zapisu stanowiącego, że jeżeli zatrudnienie nowych pracowników niepełnosprawnych w danym miesiącu, u pracodawcy wykonującego działalność gospodarczą, nie powoduje u tego pracodawcy wzrostu netto zatrudnienia ogółem i wzrostu netto zatrudnienia pracowników niepełnosprawnych – miesięczne dofinansowanie na nowo zatrudnionego pracownika niepełnosprawnego nie przysługuje. Dalej ustawodawca doprecyzował, że wzrost netto zatrudnienia ogółem oraz wzrost netto zatrudnienia pracowników niepełnosprawnych ustala się w stosunku do odpowiednio przeciętnego zatrudnienia ogółem i przeciętnego zatrudnienia osób niepełnosprawnych w okresie poprzedzających 12 miesięcy.

Powyższe oznacza, że pracodawca, zatrudniając osobę niepełnosprawną, powinien ustalić przeciętny stan zatrudnienia ogółem oraz przeciętny stan zatrudnienia osób niepełnosprawnych za okres 12 miesięcy poprzedzających jej zatrudnienie, a następnie porównać uzyskane liczby ze stanem zatrudnienia ogółem oraz osób niepełnosprawnych w miesiącu, w którym osoba niepełnosprawna została zatrudniona. Jeżeli obydwa porównania wypadną na korzyść miesiąca, w którym zatrudniona została osoba niepełnosprawna, to znaczy zarówno stan zatrudnienia ogółem, jak i stan zatrudnienia osób niepełnosprawnych będzie wyższy w danym miesiącu od średniej z poprzedzających 12 miesięcy, wtedy dofinansowanie do wynagrodzenia nowo zatrudnionego pracownika niepełnosprawnego będzie przysługiwać pracodawcy.