Ruchomy czas pracy

Zgodnie z art. 128 § 3 pkt 1 k.p. przez dobę należy rozumieć 24 kolejne godziny, poczynając od godziny, w której pracownik rozpoczyna pracę zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy. A zatem dla pracownika rozpoczynającego pracę w poniedziałek o 7.00 doba kończy się odpowiednio o godzinie 7.00 we wtorek. Konsekwencją tak rozumianej doby pracowniczej jest konieczność respektowania zasady, że praca w kolejnym dniu kalendarzowym nie może rozpocząć się w trakcie trwania tej samej doby pracowniczej. W związku z powyższym we wtorek pracownik może rozpocząć pracę najwcześniej o godzinie 7.00. Planując rozkład czasu pracy pracownika, należy pamiętać nie tylko o obowiązku zapewnienia mu w każdej dobie nieprzerwanego 11-godzinnego odpoczynku, ale również o tym, że harmonogram powinien zostać sporządzony w taki sposób, aby pojedyncze zmiany robocze przypadały zawsze w jednej dobie pracowniczej. Definicja doby wiąże więc okres 24 godzin ze ściśle wskazanym momentem rozpoczęcia pracy w rozkładzie czasu pracy, który sporządza pracodawca i który powinien być ułożony tak, aby nie dochodziło do pracy w godzinach nadliczbowych. Inaczej jest jednak, gdy to pracownik decyduje o swoim rozkładzie czasu pracy w przypadku stosowania tzw. ruchomego czasu pracy. Wówczas godzina rozpoczynania pracy jest ustalana w rozkładzie pracy ramowo i to od decyzji pracownika zależy pora rozpoczęcia pracy. W przypadku pracy w ruchomym czasie pracy, pracą nadliczbową będzie praca świadczona tylko na wyraźne polecenie pracodawcy, jeżeli pracownik będzie musiał pracować dłużej niż 8 godzin. Natomiast przy świadczeniu pracy w ramach ruchomego czasu pracy w przypadku samodzielności decyzji pracownika o godzinie rozpoczęcia i zakończenia pracy oraz korzystania przez niego z nieprzerwanego 11-godzinnego odpoczynku dobowego nie występuje praca w godzinach nadliczbowych, mimo że między godzinami rozpoczęcia pracy w kolejnych dniach może być mniej niż 24 godziny.