Zasady wymiaru zasiłków chorobowego i macierzyńskiego niezgodne z konstytucją

Trybunał rozpoznał pytanie prawne Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu VI Wydział Ubezpieczeń Społecznych dotyczące ustalania podstawy wymiaru zasiłków chorobowego i macierzyńskiego należnych ubezpieczonemu, dobrowolnie podlegającemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, którego niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego z tego tytułu.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 48 ust. 2 i art. 52 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (dalej ustawa zasiłkowa) w zakresie, w jakim nie przewidują odpowiedniego stosowania art. 37 ust. 1 tej ustawy przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłków chorobowego i macierzyńskiego należnych ubezpieczonemu, dobrowolnie podlegającemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, którego niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego z tego tytułu, w sytuacji gdy było ono poprzedzone ubezpieczeniem chorobowym z innego tytułu, są niezgodne z art. 32 ust. 1 w związku z wynikającą z art. 2 konstytucji zasadą sprawiedliwości społecznej.

Przedsiębiorcy otrzymają zasiłek chorobowy po 90 dniach ubezpieczenia chorobowego

Kto podlega ubezpieczeniu chorobowemu?

Kwestionowane przepisy normują zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłków chorobowego i macierzyńskiego należnych ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem, dobrowolnie podlegającemu ubezpieczeniu chorobowemu, w szczególności z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, którego niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego z tego tytułu.

Treść zaskarżonych przepisów sprowadza się do tego, że przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłków takiemu ubezpieczonemu, ustawa zasiłkowa nakazuje stosować przepisy dotyczące sposobu obliczania zasiłku właściwego dla ubezpieczonych pracowników.

Oba przepisy zostały zaskarżone ponieważ nie przewidują odpowiedniego stosowania art. 37 ust. 1 ustawy zasiłkowej przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku przysługującego osobie ubezpieczonej dobrowolnie - prowadzącej działalność gospodarczą.

Przepis ten - w odniesieniu do pracownika, który stał się niezdolny do pracy przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego - przewiduje "uzupełnienie" podstawy wymiaru zasiłku do hipotetycznej wysokości wynagrodzenia, które pracownik ten osiągnąłby, gdyby pracował przez pełny miesiąc kalendarzowy.