Dyżur zakładowy w prawie wspólnotowym

Granice kompetencji UE w zakresie prawa pracy wyznaczają postanowienia Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Zgodnie z nim Unia wspiera i uzupełnia działania państw członkowskich polegające na polepszeniu w szczególności środowiska pracy w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników. W ramach realizacji tego celu została wydana dyrektywa określająca niektóre aspekty organizacji czasu pracy. Mowa tu o dyrektywie Rady nr 93/104/WE dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy, która została następnie zastąpiona przez dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2003/88/WE dotyczącą niektórych aspektów organizacji czasu pracy.

WAŻNE!
Dyrektywa nr 2003/88/WE stanowi konkretyzację postanowień dyrektywy nr 93/104/WE. Wobec czego orzecznictwo wydane na podstawie dyrektywy nr 93/104/WE pozostaje aktualne również pod rządami dyrektywy nr 2003/88/WE.

Zakres unijnych unormowań

Dyrektywa nr 2003/88/WE określa minimalne wymagania higieny i bezpieczeństwa w odniesieniu do organizacji czasu pracy.

W związku z tym dyrektywa określa:

• minimalny okres dobowego odpoczynku,
• przerwy,
• odpoczynek tygodniowy,
• minimalny okres corocznego urlopu wypoczynkowego,
• maksymalny tygodniowy wymiar czasu pracy

oraz niektóre aspekty:

– pracy w porze nocnej,
– pracy w systemie zmianowym,
– harmonogramów czasu pracy.

WAŻNE!
Działania UE w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników, zgodnie z art. 153 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu UE (wcześniej art. 137 ust. 5 Traktatu ustanawiającego WE), nie dotyczą wynagrodzeń. Oznacza to, że dyrektywa nr 2003/88/WE nie reguluje zasad wynagrodzenia pracownika za pracę w godzinach nadliczbowych, w porze nocnej czy też za czas pełnienia dyżurów polegających na fizycznej obecności pracownika w zakładzie pracy (zwanych dalej dyżurami zakładowymi).

Czas pracy kierowców >>

Czas pracy oraz okresy odpoczynku

Szczególne znacznie dla stosowania regulacji krajowych z zakresu organizacji czasu pracy mają sformułowane w dyrektywie definicje „czas pracy” oraz „okres odpoczynku”.

Czasem pracy jest każdy okres, podczas którego pracownik pracuje, jest do dyspozycji pracodawcy oraz wykonuje swoje działania lub spełnia obowiązki, zgodnie z przepisami lub praktyką krajową. Natomiast okresem odpoczynku jest każdy okres, który nie jest czasem pracy. Z przytoczonych definicji wynika, że w prawie wspólnotowym czas pracy oraz okres odpoczynku są pojęciami wzajemnie się wykluczającymi, nie wyróżnia się kategorii pośredniej między czasem pracy a okresem odpoczynku. W związku z powyższym nasuwa się pytanie, jak traktować dyżur zakładowy, w czasie którego pracownik nie wykonuje pracy, a jedynie oczekuje na jej podjęcie.