Znajomość języka obcego jako warunek zatrudnienia

Ostatnio pojawiła się w prasie informacja, że w Wielkiej Brytanii bezrobotni Anglicy czują się dyskryminowani, ponieważ pracodawcy szukają pracowników mówiących w języku polskim. W realiach angielskiego rynku pracy, gdzie w zasadzie tylko Polacy posługują się biegle językiem polskim, kierowanie ofert pracy do osób znających język polski w rzeczywistości prowadzi do nierównego traktowania Anglików. W takim przypadku zastrzeżenie znajomości języka polskiego, jeżeli nie jest uzasadnione charakterem oferowanej pracy, prowadzi do dyskryminacji pośredniej ze względu na przynależność państwową. Przedstawiona powyżej sytuacja, ponieważ dotyczy nierównego traktowania obywatela na terytorium jego własnego państwa, nie ma charakteru sprawy wspólnotowej. W związku z tym obywatele angielscy nie mogą powoływać się na prawo wspólnotowe jako podstawę swoich roszczeń. Oceny, czy doszło do naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu, dokonuje się w tym wypadku wyłącznie na podstawie prawa angielskiego.

Dyskryminacja pozytywna kobiet >>

Sytuacja byłaby inna, gdyby dyskryminacja dotyczyła obywateli państwa członkowskiego, którzy ubiegają się o pracę na terytorium innego państwa członkowskiego. Wówczas wymóg znajomości języka państwa, w którym będą zatrudnieni, może w zależności od charakteru oferowanej pracy naruszyć wspólnotową zasadę niedyskryminacji pracowników (osób ubiegających się o zatrudnienie) ze względu na przynależność państwową.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (zwanego dalej TWE) wewnątrz Wspólnoty zapewnia się swobodę przepływu pracowników. Swoboda ta obejmuje zniesienie wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową w zakresie zatrudnienia (art. 39 ust. 2 TWE), a także prawo do ubiegania się w innych państwach członkowskim o rzeczywiście oferowane miejsce pracy (art. 39 ust. 3 TWE). Ten sam artykuł wskazuje na możliwość ograniczenia swobody przemieszczania się pracowników wewnątrz Wspólnoty, jeżeli jest to uzasadnione względami porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego i zdrowia publicznego. Zasada niedyskryminacji pracowników ze względu na przynależność państwową została również potwierdzona w art. 7 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty, a ostatnio także w art. 24 dyrektywy 2004/38/WE z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich.