Przekroczenie normy tygodniowej

Aby ustalić, czy doszło do przekroczenia normy średniotygodniowej, należy:
• od liczby godzin faktycznie przepracowanych w ciągu okresu rozliczeniowego odjąć liczbę godzin przepracowanych wynikających z tytułu przekroczenia normy dobowej,
• od wyniku odjąć iloczyn 8 godzin i liczby dni wykraczających poza pełne tygodnie okresu rozliczeniowego, przypadające od poniedziałku do piątku,
• uzyskany wynik podzielić przez pełną liczbę tygodni okresu rozliczeniowego.

Jeżeli uzyskany wynik jest wyższy niż 40, oznacza to, że wystąpiła praca w godzinach nadliczbowych z tytułu przekroczenia normy średniotygodniowej.

Wartość przekraczającą 40 godzin należy pomnożyć przez liczbę pełnych tygodni występujących w okresie rozliczeniowym. Za te godziny należy wypłacić pracownikowi dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych w wysokości 100% za każdą godzinę.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że nieprawidłowe jest ustalenie pracy w godzinach nadliczbowych wynikających z przekroczenia przeciętnej normy tygodniowej w sposób polegający na ustalaniu różnicy między liczbą faktycznie przepracowanych godzin przez pracownika w okresie rozliczeniowym i obowiązującego wymiaru czasu pracy w okresie rozliczeniowym.

Ten uproszczony sposób ustalania średniotygodniowych godzin nadliczbowych nie uwzględnia zasady przeciętności.

Należy zaznaczyć, że rozliczenie normy średniotygodniowej może być dokonane także w trakcie okresu rozliczeniowego, jeżeli w trakcie tego okresu doszło do ustania stosunku pracy. Taka sytuacja także może generować pracę w godzinach nadliczbowych, mimo że nie doszło do pracy w godzinach nadliczbowych w wymiarze dobowym.

Zgodnie z art. 151⁶ k.p. w razie ustania stosunku pracy przed upływem okresu rozliczeniowego pracownikowi przysługuje, oprócz normalnego wynagrodzenia, prawo do dodatku, o którym mowa w art. 151¹ § 1 k.p., czyli 100%, jeżeli w okresie od początku okresu rozliczeniowego do dnia ustania stosunku pracy pracował w wymiarze godzin przekraczającym normy czasu pracy, o których mowa w art. 129 k.p.