Dokumentowanie chorób zawodowych - nowe zasady

Organy właściwe w postępowaniu dotyczącym chorób zawodowych

1 sierpnia 2012 r. weszły w życie nowe przepisy dotyczące chorób zawodowych. Doprecyzowany został krąg instytucji odpowiedzialnych za rozpoznawanie chorób zawodowych i wydawanie orzeczeń w tej sprawie. Pozostałe zmiany mają na celu uaktualnienie oraz ujednolicenie terminologii zawartej w dotychczas obowiązujących załącznikach do rozporządzenia w sprawie sposobu dokumentowania chorób zawodowych i skutków tych chorób.

W wyniku nowelizacji został doprecyzowany krąg podmiotów, do których należy kierować zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej. Dotychczas byli to:

• państwowy powiatowy inspektor sanitarny,
• okręgowy inspektor pracy.

Natomiast od 1 sierpnia br. oprócz tych podmiotów są to:

• państwowy graniczny inspektor sanitarny,
• państwowy wojewódzki inspektor sanitarny,
• państwowy inspektor sanitarny, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 20 ust. 2 ustawy z 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (chodzi o państwowych inspektorów sanitarnych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji),
• komendant wojewódzkiego ośrodka medycyny prewencyjnej albo
• inspektor wojskowego ośrodka medycyny prewencyjnej.

Właściwość podmiotu, do którego pracodawca powinien złożyć zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej, ustala się według:

• miejsca, w którym praca jest lub była wykonywana przez pracownika,
• krajowej siedziby pracodawcy, gdy dokumentacja dotycząca narażenia zawodowego jest gromadzona w tej siedzibie.

Wymienione podmioty – z wyjątkiem okręgowego inspektora pracy – są upoważnione do wszczęcia postępowania mającego na celu rozpoznanie i stwierdzenie choroby zawodowej, w tym m.in. wydania skierowania pracownikom, których dotyczy podejrzenie, na badanie w celu rozpoznania choroby zawodowej do jednostki orzeczniczej I stopnia. Do tych podmiotów oraz do zainteresowanego pracownika lub byłego pracownika oraz lekarza kierującego na badania, a także do jednostki orzeczniczej I stopnia (w przypadku gdy orzeczenie zostało wydane przez lekarza zatrudnionego w jednostce orzeczniczej II stopnia) jest również kierowane orzeczenie lekarskie o rozpoznaniu choroby zawodowej oraz orzeczenie lekarskie o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej wydawane przez jednostkę orzeczniczą. Po nowelizacji orzeczenia te nie będą tak jak dotychczas przesyłane osobie zgłaszającej podejrzenie choroby zawodowej. Oznacza to, że na tym etapie postępowania pracodawca nie otrzyma już kopii orzeczenia o rozpoznaniu choroby zawodowej bądź braku podstaw do jej rozpoznania, jeżeli był podmiotem zgłaszającym podejrzenie choroby zawodowej.

Po nowelizacji organy upoważnione do wszczęcia postępowania są właściwe także w zakresie wydawania decyzji o stwierdzeniu choroby zawodowej albo braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej. Decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej bądź braku podstaw do jej stwierdzenia doręcza się m.in. pracodawcy. Od decyzji wydanej w I instancji pracodawcy przysługuje odwołanie. Zatem w przypadku decyzji wydanej przez:

• państwowego powiatowego albo państwowego granicznego inspektora sanitarnego – odwołanie przysługuje do państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego,
• państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego – do Głównego Inspektora Sanitarnego,
• państwowego inspektora sanitarnego, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 20 ust. 2 ustawy z 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej – do Głównego Inspektora Sanitarnego,
• komendanta wojskowego ośrodka medycyny prewencyjnej albo inspektora wojskowego ośrodka medycyny prewencyjnej – do Głównego Inspektora Sanitarnego Wojska Polskiego.

Odwołanie pracodawca składa za pośrednictwem organu, który wydał decyzję w I instancji, w terminie 14 dni od jej otrzymania.

Więcej na ten temat znajdziesz w płatnej części serwisu w artykule: Nowe zasady dokumentowania chorób zawodowych