Kiedy przywrócenie pracownika do pracy może być uznane za niecelowe

Charakterystyczną cechą spraw z zakresu prawa pracy jest możliwość orzekania przez sąd w pewnych przypadkach ponad żądanie pracownika. Dotyczy to sytuacji, gdy pracownik dokonał wyboru jednego z przysługujących mu alternatywnie roszczeń, a zgłoszone roszczenie okazało się nieuzasadnione. Sąd może wówczas z urzędu uwzględnić inne roszczenie alternatywne (art. 477¹ Kodeksu postępowania cywilnego).

Roszczenia alternatywne, tj. w postaci przywrócenia do pracy (uznania wypowiedzenia za bezskuteczne) lub odszkodowania przysługują pracownikowi przy bezzasadnym lub niezgodnym z prawem rozwiązaniu umowy o pracę na czas nieokreślony (art. 45 § 1 i art. 56 § 1 Kodeksu pracy).

W przypadku umów na czas określony i na czas wykonywania określonej pracy, które zostały rozwiązane bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów, pracownikowi przysługuje odszkodowanie, natomiast przywrócenie do pracy tylko wówczas, gdy pozostał jeszcze długi okres do zakończenia tych umów o pracę (art. 59 Kodeksu pracy).

Odszkodowanie w razie niezgodnego z prawem rozwiązania umowy przez pracodawcę >>

PRZYKŁAD

Pracodawca wypowiedział pracownikowi umowę o pracę na czas określony z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umowy, tj. bez zachowania formy pisemnej. W takiej sytuacji pracownikowi przysługuje jedynie roszczenie odszkodowawcze w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego miała trwać umowa, nie więcej jednak niż za 3 miesiące. Możliwość wyboru roszczenia o przywrócenie do pracy istnieje jedynie przy niezgodnym z prawem wypowiedzeniu umów o pracę na czas nieokreślony, chyba że pracownik korzysta z ochrony szczególnej.

Możliwość orzeczenia przez sąd wbrew woli pracownika, tj. o odszkodowaniu zamiast o przywróceniu do pracy (bezskuteczności wypowiedzenia) istnieje wówczas, gdy sąd pracy ustali, że uwzględnienie pierwotnie zgłoszonego żądania jest niemożliwe lub niecelowe (art. 45 § 2 i art. 56 § 2 Kodeksu pracy).

Przyczyny zasądzenia przez sąd pracy roszczenia alternatywnego

Niemożliwość przywrócenia do pracy odnosi się do okoliczności obiektywnych. Natomiast niecelowość przywrócenia pracownika do pracy ma charakter ocenny i istnieje wówczas, gdy przywrócenie to jest wprawdzie obiektywnie możliwe, lecz nie będzie uzasadnione ze względu na osobę pracownika, okoliczności związane z pracodawcą bądź inne. Ocena celowości przywrócenia pracownika do pracy należy do sądu, który powinien uwzględnić wszystkie okoliczności sprawy, tj. przede wszystkim:

• rodzaj przyczyny rozwiązania stosunku pracy („ciężkie” lub „zwykłe” naruszenie obowiązków pracowniczych, przyczyny niezwiązane z osobą pracownika itp.),

• podstawę orzeczenia o przywróceniu do pracy (bezzasadność zarzutów czy naruszenie przez pracodawcę jedynie wymagań formalnych obowiązujących przy rozwiązywaniu umów o pracę),

• skutki mogące wyniknąć dla jednej lub drugiej strony z przywrócenia pracownika do pracy lub z zasądzenia na jego rzecz odszkodowania.