Niewykorzystany urlop wypoczynkowy

Jeżeli należny ekwiwalent zostanie wypłacony w dniu rozwiązania umowy o pracę, a następnie sąd uwzględni żądanie pracownika i przywróci go do pracy, nie spowoduje to obowiązku zwrotu wypłaconego ekwiwalentu. Ponadto jeżeli należny ekwiwalent za urlop nie został pracownikowi wypłacony w dniu rozwiązania stosunku pracy, to mimo późniejszego przywrócenia go do pracy pracownik nie straci do niego prawa i może domagać się zapłaty (wyrok SN z 29 marca 2001 r., I PKN 336/00).

Przykład

Pracodawca wypowiedział pracownikowi biura rachunkowego umowę o pracę na czas nieokreślony z powodu nabycia uprawnień emerytalnych. Wypłacił należne świadczenia m.in. ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w dniu rozwiązania umowy. Pracownik za 8 miesięcy został przywrócony do pracy. Po 2 dniach od uprawomocnienia się wyroku sądu zgłosił się do pracy. Pracodawca żąda zwrotu ekwiwalentu za urlop, twierdząc, że nienależnie go wypłacił, bo pracownika przywrócono do pracy w tym samym roku kalendarzowym i chce dokonać potrącenia z pensji. Czy może?

Nie. Pracownikowi wypłacono ekwiwalent w dniu rozwiązania stosunku pracy, ponieważ nabył do niego prawo na podstawie art. 171 § 1 k.p. Nie ma również znaczenia, że nastąpiło przywrócenie w tym samym czy kolejnym roku kalendarzowym. Pracodawca nie może także dokonać potrącenia z wynagrodzenia, nie pozwalają na to bowiem przepisy działu III Kodeksu pracy.

Niezależnie od powyższego słuszny wydaje się pogląd, że pracownik przywrócony do pracy, który w dniu rozwiązania umowy otrzymał ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, może zawrzeć z pracodawcą porozumienie, na mocy którego dobrowolnie go zwróci, natomiast pracodawca umożliwi mu wykorzystanie urlopu w naturze. Należy zauważyć, że urlop wypoczynkowy ze względu na jego cel powinien być z reguły wykorzystywany w naturze, gdyż ma na celu odpoczynek oraz umożliwienie pracownikowi regeneracji sił.

Ekwiwalent za urlop wypoczynkowy za czas pozostawania bez pracy

Za okres pozostawania bez pracy, o którym mowa w art. 51 § 1 k.p., należy rozumieć okres nieświadczenia pracy u pracodawcy, który dokonał wypowiedzenia umowy o pracę z naruszeniem przepisów prawa. Przepis ten nie nakazuje uznania okresu pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie, za okres zatrudnienia, ale jedynie za okres podlegający wliczeniu do stażu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Nie jest zatem możliwe założenie, że pracownik przywrócony do pracy w okresie pozostawania bez pracy nabywa prawo do urlopu wypoczynkowego, a w przypadku niewykorzystania go do ekwiwalentu pieniężnego w dniu rozwiązania umowy po przywróceniu. Urlop wypoczynkowy jest prawem majątkowym polegającym na zwolnieniu pracownika od obowiązku wykonywania pracy w celu wypoczynku, przy jednoczesnym zapewnieniu przez ten czas wynagrodzenia. A zatem prawo to przysługuje jedynie osobie świadczącej pracę na podstawie stosunku pracy. Pracownik, z którym najpierw rozwiązano umowę o pracę, a następnie sądownie przywrócono do pracy, nie nabędzie prawa do urlopu wypoczynkowego za czas pozostawania bez pracy, a tym samym nie nabędzie prawa do ekwiwalentu, jeżeli umowa ponownie ulegnie rozwiązaniu (wyrok SN z 14 marca 2004 r., I PK 144/05).

Przykład

Pracownik sklepu został zwolniony 31 stycznia 2008 r. i następnie sądownie przywrócony do pracy w sierpniu. Zasądzono na jego rzecz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy za 1 miesiąc. Pracownik stawił się do pracy 20 sierpnia 2008 r. Po przepracowaniu 1 miesiąca stosunek pracy uległ rozwiązaniu 20 września 2008 r. na mocy porozumienia stron. Czy pracownik ma prawo do ekwiwalentu za urlop za okres pozostawania bez pracy przed przywróceniem?

Nie. Za czas pozostawania bez pracy pracownik nie nabył prawa do urlopu, nie ma też prawa do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop. Przysługuje mu jedynie ewentualnie prawo do niewykorzystanego urlopu za miesiąc przepracowany po przywróceniu do pracy, czyli za sierpień i wrzesień.

Podstawa prawna:

• art. 51 § 1, art. 52, 53, 171 § 1 Kodeksu pracy,
• orzeczenia Sądu Najwyższego:

- postanowienie z 14 maja 1998 r. (I PKN 111/98, OSNP 1999/9/310),

- wyrok z 29 marca 2001 r. (I PKN 336/00, OSNP 2003/1/14),

- wyrok z 14 marca 2004 r. (I PK 144/05, OSNP 2007/5-6/68).