Zrzeczenie się roszczeń pracowniczych jest nieważne

Dagmara F. pracowała w hipermarkecie należącym do jednej z wielkich sieci handlowych w Polsce. Zajmowała w latach 2001–2004 stanowisko lidera, tj. zastępcy kierownika działu AGD-RTV w markecie. W 2004 r. przeszła do pracy w innym sklepie tej samej sieci, który następnie został przejęty przez inną sieć handlową. Pracowała tam do 2006 r., zajmując stanowiska lidera (podobne jak na początku pracy), a następnie menedżera zawodu, tj. kierownika działu AGD-RTV-Video.

Rozpoczynając pracę w markecie, na początku otrzymała informację, że obowiązuje ją 12-godzinna norma dobowa i przeciętnie 40-godzinna norma tygodniowa czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym wynoszącym 3 miesiące. Kadra kierownicza w tej firmie nie otrzymywała zakresu obowiązków na piśmie. Regulamin pracy w markecie przewidywał, że osoby zarządzające oraz kadra kierownicza (osoby zajmujące stanowiska menedżerów różnej kategorii) pracują w systemie zadaniowego czasu pracy, a w spółce – właścicielce marketu – nie wypłaca się wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych i że czas ich pracy będzie wyższy niż 8 godzin dziennie.