Praca na zasiłku chorobowym przyczyną utraty zasiłku - wyrok TK

Utrata prawa do zasiłku chorobowego

Kwestionowany przepis ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w zakresie, w jakim stanowi podstawę utraty prawa do zasiłku chorobowego ubezpieczonego, który w okresie orzeczonej niezdolności do pracy wykonywał pracę zarobkową, uzyskując wynagrodzenie przekraczające minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę, jest zgodny z konstytucją.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego

25 lutego 2014 r. o godz. 9.00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargę konstytucyjną J. D. dotyczącą utraty prawa do zasiłku chorobowego.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w zakresie, w jakim stanowi podstawę utraty prawa do zasiłku chorobowego ubezpieczonego, który w okresie orzeczonej niezdolności do pracy wykonywał pracę zarobkową, uzyskując wynagrodzenie przekraczające minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę, jest zgodny z art. 67 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3 oraz art. 2 konstytucji. W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie.

Zobacz również serwis: Zasiłki i inne świadczenia

Zakres wypowiedzi Trybunału Konstytucyjnego w badanej sprawie wynika zarówno z zakresu zaskarżenia, jak i z okoliczności sprawy leżącej u podstaw wniesionej skargi konstytucyjnej. Z tych powodów Trybunał nawiązał w sentencji do wynagrodzenia, które przekracza minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę.

Skarga konstytucyjna dotyczyła ubezpieczonej, która w okresie pozostawania na zwolnieniu lekarskim wykonywała pracę zarobkową. Jak twierdziła praca stanowiła jednocześnie formę terapii wspomagającej proces leczenia. W ocenie skarżącej taka okoliczność nie powinna skutkować pozbawieniem prawa do zasiłku chorobowego.

Funkcja zabezpieczenia społecznego

Prawo do zabezpieczenia społecznego (art. 67 konstytucji) dotyczy osób, które nie są zdolne bądź też nie mogą pracować, a przez to nie są w stanie same zdobywać w ten sposób środków na swoje utrzymanie. Funkcją zabezpieczenia społecznego jest zapewnienie zastępczego finansowania w sytuacji utraty wynagrodzenia z tytułu wykonywanej pracy. Oczekiwanie przez jednostkę przysporzeń od całego społeczeństwa ma konstytucyjne uzasadnienie jedynie w zasadzie solidaryzmu społecznego lub słuszności. W pierwszym wypadku jednostka może liczyć na wsparcie współobywateli, gdy sama, bez własnej winy, nie jest w stanie zaspokoić potrzeb życiowych niezbędnych do godnego przeżycia tej jednostki oraz jej rodziny w aktualnej rzeczywistości społecznej i gospodarczej. W drugim, gdy wszyscy członkowie wspólnoty, współtworzący dobro wspólne jakim jest państwo, oddają jednostce to, co jej się należało. Trybunał stwierdził, że żadna z powyższych sytuacji nie miała miejsca na tle rozpatrywanej sprawy.

Polecamy także: Obniżka wynagrodzenia chorobowego dla służb mundurowych utrzymana przez senat