Jak ustalać dopuszczalny limit dla umów na czas określony

Nie, od 1 lutego 2012 r. mogą Państwo zawrzeć z tym pracownikiem tylko umowę o pracę na czas nieokreślony. Wynika to z faktu, że druga umowa na czas określony została zawarta przed dniem wejścia w życie ustawy antykryzysowej i rozwiąże się po dniu jej stosowania. Zatem do obu umów o pracę na czas określony zawartych z tym pracownikiem ustawa antykryzysowa w ogóle nie ma zastosowania.

Ustawa antykryzysowa wprowadziła nowy, odmienny od kodeksowego sposób limitowania zatrudniania pracowników na podstawie umów o pracę na czas określony u pracodawców będących przedsiębiorcami. W miejsce ograniczenia liczby takich kolejno po sobie zawieranych umów (maksymalnie 2 umowy na czas określony z tym samym pracownikiem) wprowadzono maksymalny dopuszczalny okres zatrudnienia na ich podstawie (24 miesiące).

Przepisy przejściowe zawarte w ustawie antykryzysowej przesądziły przy tym, że:

• do umów o pracę trwających w dniu wejścia w życie tej ustawy (22 sierpnia 2009 r.) nie stosuje się art. 25¹ Kodeksu pracy (czyli regulacji limitujących zawieranie umów na czas określony do dwóch następujących po sobie), ale przepisy ustawy antykryzysowej (art. 35 ust. 1 i 2 ustawy antykryzysowej),
• do umów na czas określony trwających 1 stycznia 2012 r. stosuje się art. 25¹ Kodeksu pracy (art. 34 ust. 2 ustawy antykryzysowej),
• jeżeli termin rozwiązania umowy zawartej przed dniem wejścia w życie tej ustawy przypada po 31 grudnia 2011 r., umowa rozwiązuje się z upływem czasu, na który została zawarta (art. 35 ust. 3 ustawy antykryzysowej).

Należy przyjąć, że zasada polegająca na tym, że do danej umowy na czas określony trwającej 1 stycznia 2012 r. stosujemy przepisy Kodeksu pracy, dotyczy tylko umów o pracę na czas określony zawartych pod rządami ustawy antykryzysowej.

PRZYKŁAD

Pracodawca będący przedsiębiorcą w okresie od 1 marca 2010 r. do 31 sierpnia 2011 r. zatrudnił pracownika na cztery kolejne umowy o pracę na czas określony. Piąta tego rodzaju umowa została zawarta na okres od 1 września 2011 r. do 29 lutego 2012 r. Ta ostatnia umowa 1 stycznia 2012 r. stała się pierwszą umową na czas określony w rozumieniu art. 25¹ Kodeksu pracy. Zatem od 1 marca 2012 r. pracodawca będzie mógł zatrudnić tego pracownika na kolejną (drugą) umowę o pracę na czas określony. Później będzie musiał już zawrzeć z nim umowę na czas nieokreślony.

Nie ma natomiast powodów do stosowania ustawy antykryzysowej do umów o pracę na czas określony, które zostały zawarte przed dniem wejścia w życie tej ustawy i których termin rozwiązania przypada po 31 grudnia 2011 r. A skoro ustawa antykryzysowa nie wyłącza ani nie modyfikuje w tym przypadku art. 25¹ Kodeksu pracy, to oznacza, że ten przepis nadal stosuje się do tych umów. Nie można uznać, że sam fakt istnienia ustawy antykryzysowej jest wystarczający do uchylenia art. 25¹ Kodeksu pracy w przypadkach, w których ustawa antykryzysowa w tym zakresie nie ma w ogóle zastosowania.

Takim przypadkiem jest przedstawiona przez Państwa sytuacja. Ustawa antykryzysowa nie ma zastosowania do żadnej z dwóch umów o pracę na czas określony zawartych przez Państwa z pracownikiem. Oznacza to, że nadal stosuje się w tym przypadku art. 25¹ Kodeksu pracy. Umowa zawarta na okres od 1 stycznia do 31 lipca 2009 r. jest pierwszą umową o pracę na czas określony (zakończyła się przed wejściem ustawy antykryzysowej, a więc w jej przypadku stosujemy wyłącznie Kodeks pracy). Natomiast umowa zawarta na okres od 1 sierpnia 2009 r. do 31 stycznia 2012 r. jest drugą umową na czas określony w rozumieniu art. 25¹ Kodeksu pracy. Zatem umowa zawarta od 1 lutego 2012 r. musi już być umową o pracę na czas nieokreślony.

Podstawa prawna:

• art. 34 ust. 2, art. 35 ustawy z 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców (Dz.U. Nr 125, poz. 1035 ze zm.),
• art. 25¹ Kodeksu pracy.

Autopromocja

Zbiegi tytułów do ubezpieczeń społecznych

Sprawdź