Rezygnacja matki z urlopu macierzyńskiego

Przesłanki rezygnacji

Matka nie musi wykorzystać całego urlopu macierzyńskiego lub okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego. Może zrezygnować z tych uprawnień. Przesłanki rezygnacji pracownicy z urlopu macierzyńskiego określa art. 180 § 4 k.p. Wynika z niego, iż pracownica może zrezygnować z korzystania z urlopu macierzyńskiego, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• matka wykorzystała po porodzie co najmniej 14 tygodni urlopu macierzyńskiego; 
• z niewykorzystanej części urlopu macierzyńskiego skorzysta pracownik – ojciec wychowujący dziecko albo ubezpieczony – ojciec dziecka, który w celu osobistego sprawowania tej opieki przerwał działalność zarobkową.

Podobne uprawnienie zostało przyznane kobiecie, która nie jest pracownicą, ale jest ubezpieczoną. Może ona zrezygnować z pobierania zasiłku macierzyńskiego po wykorzystaniu przez nią zasiłku za okres co najmniej 14 tygodni po porodzie. W takim przypadku pracownikowi – ojcu wychowującemu dziecko przysługuje prawo do części urlopu macierzyńskiego, która przypada po dniu rezygnacji przez ubezpieczoną – matkę dziecka z pobierania zasiłku macierzyńskiego (art. 180 § 5 k.p.).

Należy zauważyć, iż w obu przypadkach prawo do rezygnacji uzależnione jest od wykorzystania przez matkę po porodzie 14 tygodni – odpowiednio – urlopu macierzyńskiego lub zasiłku macierzyńskiego. Okres ten nie obejmuje czasu przed porodem. 

Rezygnacja przez matkę legitymującą się orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji

W myśl art. 180 § 6 k.p. pracownica legitymująca się orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, po wykorzystaniu po porodzie co najmniej 8 tygodni urlopu macierzyńskiego, ma prawo zrezygnować z pozostałej części tego urlopu, jeżeli:

1. pozostałą część urlopu macierzyńskiego wykorzysta pracownik - ojciec wychowujący dziecko albo pracownik - inny członek najbliższej rodziny;
2. przez okres odpowiadający okresowi, który pozostał do końca urlopu macierzyńskiego, osobistą opiekę nad dzieckiem będzie sprawował ubezpieczony – ojciec dziecka albo ubezpieczony – inny członek najbliższej rodziny, który w celu sprawowania tej opieki przerwał działalność zarobkową.

Kobieta legitymująca się orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji niebędąca pracownicą, ale będącą ubezpieczoną, może zrezygnować z pobierania zasiłku macierzyńskiego po wykorzystaniu tego zasiłku za okres co najmniej 8 tygodni po porodzie. W takim przypadku pracownikowi – ojcu wychowującemu dziecko albo pracownikowi – innemu członkowi najbliższej rodziny przysługuje prawo do części urlopu macierzyńskiego przypadającej po dniu rezygnacji przez ubezpieczoną – matkę dziecka z pobierania zasiłku macierzyńskiego (art. 180 § 7 k.p.).

Polecamy książkę: Umowy zlecenia i inne umowy cywilnoprawne w 2017 r.

W stosunku do matek legitymujących się orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji ustawodawca złagodził przesłanki rezygnacji z urlopu macierzyńskiego oraz zasiłku macierzyńskiego. Kobieta musi bowiem wykorzystać po porodzie co najmniej 8 tygodni urlopu macierzyńskiego lub zasiłku macierzyńskiego. Okres ten podyktowany jest względami medycznymi. Przyjmuje się bowiem, iż przez okres 8 tygodni po porodzie organizm kobiet regeneruje się po ciąży i połogu.