Przedłużenie delegacji w trakcie jej trwania

RADA
Pracownik nie ma racji. Pracodawca ma prawo przedłużyć delegację, a stosowne polecenie może zostać wydane w jakiejkolwiek formie, także ustnie. Wypoczynek tygodniowy będzie w tym przypadku zachowany, gdyż w trakcie weekendu pracownik nie będzie wykonywał pracy.

UZASADNIENIE
Wyjazd służbowy stanowi realizację pracowniczego obowiązku wynikającego ze stosunku pracy. Pracownik jest zobowiązany do stosowania się do poleceń przełożonych, jeżeli:
- dotyczą one pracy,
- nie są sprzeczne z przepisami prawa,
- nie są sprzeczne z umową o pracę.

Polecenie przedłużenia delegacji spełnia powyższe wymagania, a zatem powinno zostać wykonane przez pracownika. Nie ma tutaj znaczenia, że uniemożliwia ono realizację jego pozapracowniczych planów. Pracownik w trakcie wolnego weekendu (z pytania wynika, że nie wykonuje w tym czasie pracy) może swobodnie dysponować swoim czasem, w tym również wrócić do miejscowości swojego zamieszkania. Nie jest jednak uprawniony do domagania się od pracodawcy zwrotu kosztów przejazdu (taki zwrot przysługuje pracownikowi przebywającemu w podróży trwającej co najmniej 10 dni), co nie oznacza, że strony nie mogą w tym zakresie dojść do porozumienia, w wyniku którego pracodawca dobrowolnie pokryje te koszty (koszt przejazdu może być dla pracodawcy niższy niż koszt pobytu pracownika w miejscowości, do której został delegowany).

WAŻNE!
Przepisy prawa pracy nie wskazują obowiązku zachowania formy pisemnej przy wydawaniu poleceń przez pracodawcę.

Takie ograniczenie byłoby sprzeczne z istotą stosunku pracy związaną z podleganiem kierownictwu pracodawcy i wykonywaniu nieograniczonej liczby poleceń. Forma pisemna nie jest wymagana również w odniesieniu do polecenia odbycia wyjazdu służbowego, a także do - tak jak ma to miejsce w przedstawionej sytuacji - przedłużenia tego wyjazdu.

Sąd Najwyższy w wyroku z 1 października 1997 r. (I PKN 317/97, OSNP 1998/14/428) wskazał, że postawienie pracownikowi zarzutu odmowy wykonania polecenia wydanego przez pracodawcę wymaga ustalenia, jaka była treść tego polecenia, czy dotyczyło ono wykonywanej pracy i w jakich okolicznościach zostało wydane.

Podróż służbowa (rozumiana jako całość - zarówno czas wykonywania zadania służbowego, jak i czas przejazdu poza zwykłymi godzinami pracy pracownika) nie może pozbawiać pracownika prawa do dobowego i tygodniowego minimalnego wypoczynku (wyrok Sądu Najwyższego z 23 czerwca 2005 r. II PK 265/04, OSNP 2006/5-6/76). Nie oznacza to, że pracownik musi w każdej dobie i każdym tygodniu mieć zapewniony czas wolny (odpowiednio 11 godzin wypoczynku dobowego i 35 godzin, względnie nie mniej niż 24 godziny wypoczynku tygodniowego) w swoim miejscu zamieszkania.

Takie rozumienie tej zasady prowadziłoby do tego, że pracownik nie mógłby nocować poza miejscem zamieszkania. Ważne w tym kontekście jest to, by osoba zatrudniona dysponowała odpowiednio długim czasem wolnym. Wymóg ten został zachowany, gdyż pracownik przez cały weekend nie będzie wykonywał pracy.


Podstawa prawna:
- art. 22 § 1, art. 77⁵ § 1, art. 100 § 1, art. 128, art. 132-133 Kodeksu pracy,
- § 8 rozporządzenia z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (DzU nr 336, poz. 1990 ze zm.).