Przestrzeganie przeciwpożarowych wymagań techniczno-budowlanych, instalacyjnych i technologicznych w obiektach.

Podobnie było w innych krajach, dopiero seria tragicznych pożarów w budynkach wysokościowych w Azji i Ameryce Południowej kazała specjalistom zwrócić baczniejszą uwagę na ten problem. Efektem było zorganizowanie w 1976 roku w Warszawie sympozjum, na którym wypracowano odpowiednie wytyczne, uwieńczone wydaniem pierwszego opublikowanego w 1980 roku w Dzienniku Ustaw nr 17 rozporządzenia (rozporządzenie Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 roku) w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki. Przeprowadzone tymczasem kontrole pokazały, że problem jest bardzo poważny, a wiele obiektów nie tylko nie odpowiada wprowadzanym przepisom, ale wręcz stwarza zagrożenie dla przebywających w nim osób. W efekcie kilka obiektów zamknięto (m.in. Teatr Rozrywki na warszawskim Powiślu, wykonany na podstawie bułgarskiego projektu, w którym jako materiału wygłuszającego sufity użyto... papierowych, wytłaczanych przekładek, używanych na co dzień do transportu jajek !), a w kilku innych zlecono poważne przebudowy. Z tych samych powodów na kilka lat wstrzymano budowę tzw. Błękitnego wieżowca przy dzisiejszym Placu Bankowym w Warszawie.
O ile projektanci szybko dostosowali się do nowych przepisów, o tyle bezpieczeństwo już użytkowanych obiektów wciąż pozostawało dyskusyjne. Do wystroju wnętrz masowo stosowano palne materiały m.in. modną wówczas drewnianą, lakierowaną boazerię i wykonane z perforowanej płyty spilśnionej okładziny sufitowe. Wyposażone tak obiekty płonęły niczym drewniane stodoły (np. w kwietniu 1981 r. w ciągu kilkunastu minut spłonął doszczętnie szczeciński kompleks restauracyjny „Kaskada”, grzebiąc w zgliszczach 14 osób). Sytuacja uległa dalszemu pogorszeniu w latach dziewięćdziesiątych ub. wieku, kiedy w ramach liberalizacji przepisów o działalności gospodarczej, zaczęto do potrzeb użyteczności publicznej wynajmować dawne budynki przemysłowe. Tu też nie zabrakło tragicznych zdarzeń, do najbardziej znanych należy pożar, jaki wybuchł w 24 listopada 1994 r. w prowizorycznie zaadoptowanej na cele koncertowe dawnej hali Stoczni Gdańskiej (7 ofiar śmiertelnych, 282 rannych).

Warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki
Obecnie sytuacja nieco się ustabilizowała. Projektantów i użytkowników obiektów obowiązują w tej materii przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (DzU nr 75, poz. 690 ze zm.), a szczególnie omawiający sprawy bezpieczeństwa pożarowego Dział V. Punktem wyjściowym jest definicja tzw. kategorii zagrożenia ludzi obowiązująca w budynkach użyteczności publicznej (pięć kategorii oznaczonych symbolami od ZL I do ZL V), a dla budynków przemysłowo-magazynowych i inwentarzowych wielkość tzw. obciążenia ogniowego, czyli wartości energetycznej składowanych na 1 metrze kwadratowym powierzchni obiektu materiałów palnych.
W zależności od powyższego zaszeregowania wymagane są odpowiednio wysokie parametry odporności ogniowej konstrukcji i jej poszczególnych elementów. W przypadku projektowania nowych obiektów, sytuacja jest jasna, gdyż obowiązek dobrania właściwych materiałów budowlanych i zgodnych z przepisami warunków bezpieczeństwa i ewakuacji z góry spoczywa na projektancie.