Wypowiedzenie umowy pracownikowi w wieku przedemerytalnym

Edward B. był zatrudniony w spółce M. od maja 2009 r., początkowo na podstawie umowy na okres próbny, a następnie umowy o pracę na czas określony (z klauzulą dopuszczającą 2-tygodniowe wypowiedzenie), zawartej na okres do 31 grudnia 2010 r. Tymczasem spółka wypowiedziała mu umowę już 12 stycznia 2010 r. Od tej decyzji Edward B. złożył odwołanie do sądu, wskazując, że już według stanu na 1 stycznia 1999 r. legitymował się 27-letnim okresem składkowym, w tym okresem pracy w warunkach szczególnych wynoszącym 23 lata, 3 miesiące i 7 dni. W chwili wypowiedzenia mu umowy o pracę posiadał wymagany okres składkowy oraz okres zatrudnienia w szczególnych warunkach pozwalający mu na uzyskanie uprawnień emerytalnych z chwilą ukończenia 60 lat życia, co miało nastąpić 10 sierpnia 2011 r. Oznaczałoby to, że pracodawca nie mógł dokonać wypowiedzenia umowy o pracę, gdyż Edward B. znajdował się wówczas w okresie ochronnym stosunku pracy jako pracownik w wieku przedemerytalnym. Zgodnie zaś z art. 39 Kodeksu pracy pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.

Orzeczenia sądów

Sąd I instancji oddalił powództwo, wskazując, że powód Edward B. w chwili wypowiedzenia mu umowy o pracę posiadał wymagany okres składkowy oraz okres zatrudnienia w szczególnych warunkach, pozwalający mu na uzyskanie uprawnień emerytalnych z chwilą ukończenia 60 lat życia, co miało nastąpić 10 sierpnia 2011 r. Łączący strony stosunek pracy miał jednak trwać tylko do 31 grudnia 2010 r. Fakt ten powodował więc, że powód nie korzystał z ochrony przewidzianej w art. 39 Kodeksu pracy. Określony treścią tego przepisu zakaz wypowiadania umów o pracę obejmuje bowiem pracowników, którym brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia im uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku. Skoro zaś wcześniejszy wiek emerytalny jest dla powoda „normalnym ustawowym wiekiem emerytalnym”, to korzystałby on z ochrony przewidzianej w art. 39 Kodeksu pracy tylko wówczas, gdyby dalszy okres zatrudnienia umożliwił mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem wieku emerytalnego, czyli 60 lat życia. Jednak umowa o pracę łącząca strony miała ulec rozwiązaniu przed ukończeniem przez powoda 60. roku życia. Dlatego zatrudnienie w pozwanej spółce nie spowodowałoby osiągnięcia przez powoda wieku emerytalnego uprawniającego do przejścia na wcześniejszą emeryturę, uniemożliwiając mu tym samym skorzystanie z ochrony przewidzianej w art. 39 Kodeksu pracy. Powyższą wykładnię uznał za prawidłową także sąd II instancji, który oddalił apelację. Edward B. złożył więc skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego.