Wyrok SN z dnia 12 lipca 2005 r. sygn. II PK 363/04

Zdaniem skarżącego w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne i potrzeba wykładni przepisów prawnych, budzących w orzecznictwie sądów poważne wątpliwości, a zwłaszcza odnoszące się do: „1) prawa pracownika do zabezpieczenia w trybie art. 753 § 1 i 2 k.p.c. świadczenia pieniężnego w postaci wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, na podstawie art. 57 § 1 i 2 k.p. do odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia wynikłe z długotrwałego braku dobrowolnego spełnienia świadczeń należnych pracownikowi, 2) periodycznego charakteru świadczenia w postaci służącego utrzymaniu pracownika wynagrodzenia za pracę, jak i za czas pozostawania bez pracy, a przez to i prawa pracownika do rozszerzenia powództwa w zakresie tego świadczenia w długotrwałym postępowaniu apelacyjnym, jak również dokonywania przez sądy wykładni przepisów prawa zgodnie z ich społeczno - gospodarczym przeznaczeniem i zasadami słuszności; 3) prawa pracownika do zwrotu kosztów zastępstwa procesowego uwzględniających, w granicach przewidzianych prawem, rzeczywiste koszty zastępstwa prawnego; 4) prawa pracownika do słusznego rozpatrzenia jego sprawy w oparciu o przepisy prawa i w razie potrzeby zasady słuszności, a nie na podstawie dowolnie żonglowanych i często przywoływanych bez rzeczywistego związku wypowiedzi z prawem nie będących, a nieraz niezgodnych z prawem.”

Powołując się na powyższe podstawy skarżący wnosił o zmianę wyroku przez podwyższenie zasądzonego od pozwanego na rzecz powoda wynagrodzenia za dalszy czas pozostawania bez pracy „przynajmniej o kwotę 10.021,60 zł wraz z odsetkami oraz o podwyższenie kwoty zwrotu kosztów procesu za pierwszą instancję z 60 zł do 1.260 zł i za drugą instancję z kwoty 60 zł do 1260 zł. Poza tym domagał się zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja podlega oddaleniu, ponieważ jej podstawy okazały się nieusprawiedliwione. Już na wstępie należy zauważyć, że zagadnienia prawne formułowane przez skarżącego nie oddają istoty problemu wyłaniającego się z ustaleń faktycznych, leżących u podstaw kwestionowanego rozstrzygnięcia. Sedno sporu sprowadza się bowiem do kwestii, czy w przypadku, gdy wskutek zaskarżenia wyroku sądu pierwszej instancji, w którym na rzecz pracownika podlegającego szczególnej ochronie trwałości stosunku pracy zasądzono wyraźnie określoną kwotę tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem zgłoszenia gotowości jej podjęcia w siedmiodniowym terminie (art. 48 § 1 k.p.), opóźnia się przywrócenie pracownika do pracy, czyli reaktywowanie stosunku bezprawnie rozwiązanego, to zatrudnionemu przysługuje prawo do wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w wyższej kwocie, czy też w kwocie wynikającej z orzeczenia sądu pierwszej albo drugiej instancji.