Jak współpracować z cudzoziemcami?

Niemiecki singiel, pracujący w polskiej firmie i zorientowany przede wszystkim na pracę, może uznać swoich kolegów Polaków za leni bez ambicji i mało zaangażowanych, bo po pracy chcą wrócić do domu, do rodziny, a nie „wyrabiać” kolejne nadgodziny. Polacy natomiast mogą zrewanżować się opinią, że Niemiec to zarozumiały, wywyższający się i bezduszny cyborg. Amerykanin, uosabiający kulturę indywidualistyczną, będzie przez polski zespół odbierany jako egoistyczny, niekoleżeński snob. Japończyk, przyzwyczajony do tego, że w jego ojczyźnie spędza się z zespołem i szefem również wolne chwile po pracy, bardzo często – wychodząc na piwo do pubu – może czuć się osamotniony i żyć w przeświadczeniu, że Polacy nie potrafią się integrować. Osobiste uprzedzenia, powszechne stereotypy, brak porozumienia, błędy komunikacyjne, piętrzące się niedopowiedzenia, a w konsekwencji – obrażanie się, odsuwanie od siebie, nieufność, izolacja. To wszystko może być efektem braku wiedzy o różnicach kulturowych.

Chcesz otrzymywać więcej aktualnych informacji? Zapisz się na newsletter

Ta sama praca, inna mentalność

– Różnice kulturowe w firmach uwidaczniają są w kilku obszarach, m.in. w sposobie zarządzania, we współpracy z zespołem, przestrzeganiu punktualności, rozumieniu pojęcia „praca”, a nawet w rozumieniu poleceń służbowych – tłumaczy prof. Halina Grzymała-Moszczyńska, psycholog międzykulturowy Uniwersytetu Jagiellońskiego, prowadząca również szkolenia dla biznesu na temat budowania zespołów międzykulturowych. Z jej doświadczenia i obserwacji wynika, że cudzoziemcy często mają problem, aby dopasować się do zespołu, ponieważ nie do końca rozumieją sposób wyrażania przez Polaków troski o rodzinę. Dla Polaka troska o rodzinę to bycie z nią, a np. dla Amerykanina zarobienie na nią.

Zobacz także: Od 1 maja 2014 r. zatrudnianie cudzoziemców na nowych zasadach

– W oczach hinduskiego czy amerykańskiego menedżera nasi rodacy potrafią wyglądać na niezaangażowanych i niezmotywowanych. Choć na przykład Polacy pracujący w Irlandii czy Wielkiej Brytanii cieszą się opinią bardzo pracowitych – tłumaczy psycholog.

Zobacz również: Świadczenie usług przez agencje zatrudnienia w zakresie pośrednictwa pracy pomiędzy obcokrajowcami a pracodawcami zagranicznymi

Dla obcokrajowców na polskich stanowiskach kierowniczych nie jest też zrozumiały system zarządzania. Jak zauważa prof. Halina Grzymała-Moszczyńska, Polacy nie zawsze trzymają się twardo ustalonych zasad, nie mają oporów, żeby przepisy potraktować bardziej elastycznie, próbować je dopasować indywidualnie, do sytuacji. Nie chodzi tu o łamanie prawa, ale o tzw. pójście na rękę, jeśli jest to tylko możliwe. Dla szefa cudzoziemca może być to niezrozumiałe, gdyż w niektórych kulturach, np. niemieckiej czy austriackiej, liczy się dosłowne, ścisłe przestrzeganie tego, co zostało na piśmie ustalone.

To, czy nasz szef będzie nas traktował bardziej jak kumpli, czy też zaznaczał swoją wyższość na drabinie korporacyjnej, również może zależeć od narodowości i uwarunkowań kulturowych. Na przykład Duńczycy nie uważają się za szefów na szczególnie uprzywilejowanych pozycjach, będących „nad” pracownikami, ale raczej starają się być „obok” zespołu, pomagając mu w realizacji zadań, udzielając wsparcia, ułatwiając wykonywanie pracy. – Wynika to z faktu, że Duńczycy od małego uczeni są pracy zespołowej – podkreśla psycholog UJ. – Nie można jednak tego samego powiedzieć o Polakach, gdyż wielu z nich nie posiada takiej umiejętności. W polskim systemie edukacji nie ma nacisku na naukę i rozwój umiejętności pracy grupowej, podobnie na uczelniach studenci często wolą samodzielnie wykonywać zadania, mimo że są zachęcani do współpracy. Efekt jest taki, że wchodząc na rynek pracy, mają poważne braki, bardzo ważnej dzisiaj, kompetencji – mówi.

Zadaj pytanie na: Forum Kadry