Świadczenie usług przez agencje zatrudnienia w zakresie pośrednictwa pracy pomiędzy obcokrajowcami a pracodawcami zagranicznymi

Podejmowanie pracy za granicą odbywa się na zasadach obowiązujących w kraju zatrudnienia, na podstawie indywidualnych umów zawieranych bezpośrednio z pracodawcami zagranicznymi, bądź umów zawieranych za pośrednictwem upoważnionych organizacji lub instytucji. Zgodnie z ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy „ustawa o promocji zatrudnienia” (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) legalne prowadzenie działalności agencji zatrudnienia wymaga uzyskania wpisu do rejestru agencji zatrudnienia. Rejestr prowadzony jest przez Marszałków Województw. Dokumentem potwierdzającym wpis do ww. rejestru jest wydawany agencji zatrudnienia certyfikat.

Ustawa o promocji zatrudnienia określa zadania państwa w zakresie promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia oraz aktywizacji zawodowej. W ustawie zawarte zostały regulacje dotyczące m.in. pełnego i produktywnego zatrudnienia oraz zwiększenia mobilności na rynku pracy. W wykonywaniu powyższych założeń pomóc ma uelastycznienie form zatrudnienia oraz pośrednictwo pracy realizowane m. in. przez agencje zatrudnienia.

Zobacz również: Zatrudnianie cudzoziemców - wymogi wobec agencji pracy tymczasowej

Przepisy wspomnianej ustawy mają zastosowanie zarówno do obywateli polskich poszukujących i podejmujących zatrudnienie lub inną pracę zarobkową na terytorium Polski jak i za granicą u pracodawców zagranicznych, jak również do cudzoziemców zamierzających wykonywać lub wykonujących pracę na terytorium Polski. Ponieważ zgodnie z ustawą, pośrednictwo pracy wykonywane przez agencje zatrudnienia może polegać m.in. na kierowaniu osób do pracy za granicą u pracodawców zagranicznych oraz ze względu na to, iż ustawa nie zawiera w tym względzie ograniczeń w stosunku do obcokrajowców, agencje zatrudnienia działające na terenie Polski, oferujące usługi w zakresie pośrednictwa pracy, mają możliwość delegowania do pracy za granicą zarówno obywateli polskich jak i cudzoziemców. Zgodnie z omawianą ustawą za cudzoziemców uważa się: obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej, obywateli państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii Europejskiej, obywateli państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, którzy mogą korzystać ze swobody przepływu osób na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, posiadających w Rzeczypospolitej Polskiej status uchodźcy, posiadających w Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na osiedlenie się, posiadających w Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich, posiadających w Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony udzielone w związku z okolicznością, o której mowa w art. 53 ust. 1 pkt. 13 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Dz.U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1694), posiadających w Rzeczypospolitej Polskiej jako członkowie rodziny cudzoziemca, o którym mowa w art. 53 ust. 1 pkt. 13 lub art. 54 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach, zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony, posiadających w Rzeczypospolitej Polskiej zgodę na pobyt tolerowany, korzystających w Rzeczypospolitej Polskiej z ochrony czasowej, ubiegających się w Rzeczypospolitej Polskiej o nadanie statusu uchodźcy i małżonków, w imieniu których występują z wnioskiem o nadanie statusu uchodźcy, którzy posiadają zaświadczenie wydane na podstawie art. 36 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1695, z 2007 r.), którym udzielono ochrony uzupełniającej w Rzeczypospolitej Polskiej.