Rozliczenie pomocy otrzymanej z zfśs

Osobami uprawnionymi do korzystania z działalności socjalnej są pracownicy, ich rodziny, emeryci i renciści (byli pracownicy i ich rodziny), a ponadto osoby, które pracodawca wymienił w regulaminie. W wyroku Sądu Najwyższego z 20 sierpnia 2001 r. (sygn. akt I PKN 579/00) wskazano, że zfśs jest instytucją prawną, która ma łagodzić różnice w poziomie życia pracowników i ich rodzin, a jego adresatami są zwłaszcza rodziny o najniższych dochodach. 

Warunki i zasady korzystania z zfśs muszą być sprecyzowane w regulaminie. Organizacja przyznająca świadczenia powinna odmiennie kształtować ich wysokość, uzależniając ją od potrzeb poszczególnych uprawnionych. 

Zadaj pytanie na: Forum Kadry

Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: updof), wolna od podatku jest wartość otrzymanych przez pracownika – w związku z finansowaniem działalności socjalnej, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych – łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł. W przepisie tym wskazano, że rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. 

Wśród zwolnionych z opodatkowania świadczeń sfinansowanych z zfśs znajdują się ponadto:

• dopłaty do wypoczynku zorganizowanego dzieci i młodzieży do lat 18 – bez ograniczenia kwotowego.

Zwolnieniu z opodatkowania podlegają świadczenia otrzymane z zfśs związane z pobytem dzieci osób uprawnionych do tych świadczeń w żłobkach lub klubach dziecięcych. Ustawodawca zwolnił z poboru podatku dochodowego również dopłaty do wypoczynku zorganizowanego przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie, w formie wczasów, kolonii, obozów i zimowisk, w tym również połączonego z nauką, pobytu na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych i leczniczo-opiekuńczych, oraz przejazdów związanych z tym wypoczynkiem i pobytem na leczeniu – dzieci i młodzieży do lat 18. 

• zapomogi w przypadku klęski żywiołowej, wypadku, długotrwałej choroby lub śmierci – do wysokości 2280 zł w roku podatkowym. 

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 18 lutego 2011 r. (sygn. ITPB2/415-1063/10/BK) czytamy, że ustawa o podatku dochodowym nie definiuje pojęcia „zapomogi” czy „długotrwałej choroby”. Uzasadnione jest zatem posługiwanie się w tym przypadku definicjami występującymi w słownikach języka polskiego. Powołując się na językowe znaczenie wyrazów, przez zapomogę należy rozumieć jednorazowe świadczenie pieniężne mające na celu wsparcie finansowe osoby, która z ważnych przyczyn znalazła się w trudnej sytuacji życiowej.