Umowa na zastępstwo w świetle przepisów UE

W prawie polskim umowa na zastępstwo traktowana jest jako szczególny rodzaj umowy zawartej na czas określony. Specyfika tej umowy wynika ze sposobu określenia jej terminu końcowego. Czas trwania umowy ma obejmować okres usprawiedliwionej nieobecności zastępowanego pracownika. W praktyce okres zastępstwa może ulec wydłużeniu w stosunku do zaplanowanego przy zawieraniu umowy, a w konsekwencji konieczna może okazać się zmiana umowy.

Jeżeli chodzi o umowę na zastępstwo, w prawie polskim ochrona pracownika jest węższa niż w przypadku pozostałych umów na czas określony. Po pierwsze, umowę na zastępstwo można wypowiedzieć za 3-dniowym okresem wypowiedzenia (art. 331 k.p.). Po drugie, zgodnie z art. 251 § 3 pkt 1 k.p. do umów na zastępstwo nie stosuje się ograniczeń co do maksymalnej liczby kolejnych umów na czas określony, jakie można zawrzeć z tym samym pracownikiem (z zastrzeżeniem art. 35 ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców). Po trzecie, do pracownika zatrudnionego na zastępstwo nie stosuje się ochrony wynikającej z art. 177 § 3 k.p. polegającej na przedłużeniu z mocy prawa okresu trwania umowy o pracę do dnia porodu.