„Trzynastki” - jak ustalać okresy zatrudnienia

Przy ustalaniu pracowniczego stażu pracy najwięcej wątpliwości powoduje ustalenie, jakie okresy należy uwzględnić w stażu pracy – czy wyłącznie faktycznego wykonywania obowiązków (takich jak przychodzenie do pracy, podpisywanie listy obecności, wypełnianie poleceń przełożonego), czy wszystkie okresy pozostawania w zatrudnieniu (a więc również przebywanie na zwolnieniach lekarskich, urlopach macierzyńskich).

Kwestię tę rozstrzygnął Sąd Najwyższy w uchwale z 7 lipca 2011 r. (III PZP 3/11, Biul.SN 2011/7/26) w której uznał, że „(...) okresy pobierania przez pracownika niezdolnego do pracy wynagrodzenia i zasiłku chorobowego nie podlegają wliczeniu do 6-miesięcznego okresu przepracowanego w danym roku kalendarzowym, wymaganego do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (...)”.

W uzasadnieniu sąd podkreślił ponadto, że ustawa o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym (...) posługuje się w art. 2 pojęciem „okresu przepracowanego”. Wyrażenie to nie jest tożsame ze stażem pracy, który może być różnie rozumiany i na który mogą składać się różne okresy zatrudnienia. Tym samym przychylił się do stanowiska zajętego w uchwale z 25 lipca 2003 r. (III PZP 7/03, OSNP 2004/2/26), w której Sąd Najwyższy uznał, że ustalając pracowniczy staż pracy należy brać pod uwagę wyłącznie czas efektywnie przepracowany w danym roku kalendarzowym. Z „trzynastkowego” stażu należy zatem wyłączyć nieprzepracowane okresy przypadające w trakcie stosunku pracy, nawet jeśli powstały z usprawiedliwionych przyczyn, np. urlop macierzyński, urlop ojcowski, urlop bezpłatny, zwolnienie lekarskie. „Trzynastka” (często nazywana nagrodą roczną) ma bowiem w rzeczywistości charakter premii za czas przepracowany.

Taka interpretacja po raz kolejny rozstrzyga na niekorzyść pracowników przebywających m.in. na urlopach macierzyńskich lub długookresowych zwolnieniach lekarskich, ponieważ mimo łączącego ich przez cały rok stosunku pracy z samorządową lub państwową jednostką budżetową nie otrzymają dodatkowego wynagrodzenia rocznego. Stanowisko Sądu Najwyższego z 25 lipca 2003 r. jest już powszechnie akceptowane, m.in. przez regionalne izby obrachunkowe, a uchwała z 7 lipca 2011 r. tylko potwierdziła ten pogląd. Dlatego pracodawcy sektora finansów publicznych powinni je respektować z obawy przed sankcjami za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

Od powyższej zasady istnieją jednak dwa wyjątki, kiedy okresy nieobecności należy uwzględnić w „trzynastkowym” stażu pracy. Chodzi o:

• urlop wypoczynkowy – eksperci powszechnie uznają, że należy go wliczać do stażu pracy, od którego zależy prawo do trzynastej pensji, ponieważ za czas tego urlopu pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, jakie otrzymałby, gdyby w tym czasie pracował. Zatem urlop jest traktowany na równi z faktycznym świadczeniem pracy.
• zwolnienie zatrudnionego od pracy na okres kadencji w zarządzie zakładowej organizacji związkowej (art. 31 ust. 2 ustawy o związkach zawodowych i rozporządzenie w sprawie trybu udzielania urlopu bezpłatnego i zwolnień od pracy pracownikom pełniącym z wyboru funkcje w związkach zawodowych...) – okres ten należy wliczyć do stażu pracy, od którego zależy prawo do dodatkowego wynagrodzenia rocznego w związku z uchwałą Sądu Najwyższego z 13 grudnia 2005 r. (II PZP 9/05, OSNP 2006/7–8/109).