Komu przysługuje zasiłek pielęgnacyjny

Zasiłek pielęgnacyjny

Krąg osób uprawnionych do otrzymania zasiłku pielęgnacyjnego określa ustawa z dnia 28.11.2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U.2006.139.992 ze zm.). Zasiłek pielęgnacyjny jest świadczeniem opiekuńczym, które przyznaje się w celu częściowego pokrycia wydatków wynikających z konieczności zapewnienia opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Zasiłek jest więc swoistą pomocą państwa w zabezpieczeniu egzystencji, przysposobieniu do pracy oraz komunikacji społecznej dla osób, które takiej pomocy potrzebują. Obecnie wysokość zasiłku to 153 zł miesięcznie.

Zobacz także: Świadczenie pielęgnacyjne - zmiany

Osoby uprawnione do otrzymania zasiłku

Zgodnie z obowiązującymi przepisami zasiłek pielęgnacyjny przysługuje:

1. niepełnosprawnemu dziecku, czyli dziecku w wieku do ukończenia 16 roku życia legitymującemu się orzeczeniem o niepełnosprawności;
2. osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16 roku życia, jeżeli legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;
3. osobie, która ukończyła 75 lat;
4. osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16 roku życia legitymującej się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku do ukończenia 21 roku życia.

Przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16 roku życia uzależnione jest od zaistnienia następujących przesłanek: osoba ta musi legitymować się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, lub też niepełnosprawność musi powstać przed ukończeniem 21 roku życia, w przypadku osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

Niepełnosprawność

Prawo do zasiłku pielęgnacyjnego uzależnione jest od legitymowania się przez osobę niepełnosprawną orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności. Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych, natomiast do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.