Wykonywanie pracy w dwóch lub w kilku państwach członkowskich Unii Europejskiej

W odniesieniu do osób, które normalnie wykonują pracę w dwóch lub w kilku państwach członkowskich, stosuje się specjalne zasady ustanowione w art. 13 rozporządzenia

nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Zasady te, podobnie jak wszystkie przepisy służące ustaleniu mającego zastosowanie ustawodawstwa, mają zagwarantować, że w danym okresie zastosowanie ma system zabezpieczenia społecznego tylko jednego państwa członkowskiego.

W sytuacji, gdy osoba normalnie wykonuje pracę najemną, pierwszym krokiem jest ustalenie, czy wykonuje ona znaczną część swojej pracy w państwie członkowskim zamieszkania. Jeżeli tak, przewiduje się, że zastosowanie ma ustawodawstwo państwa członkowskiego zamieszkania. Jeśli odpowiedź brzmi nie. Osoba, która normalnie wykonuje pracę w dwóch lub w kilku państwach członkowskich, podlega: ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa zatrudniającego jeżeli:

• osoba jest ona zatrudniona przez jedno przedsiębiorstwo lub pracodawcę.
• osoba jest ona zatrudniona przez dwa przedsiębiorstwa, których siedziba lub miejsce wykonywania działalności znajduje się w tym samym państwie członkowskim;
• osoba wykonuje pracę najemną w dwóch lub w kilku państwach członkowskich 
  
  w imieniu pracodawcy mającego swoją siedzibę poza terytorium Unii Europejskiej
• osoba ta mieszka w państwie członkowskim i nie wykonuje w nim znacznej części swojej pracy, taka osoba podlega ustawodawstwu państwa członkowskiego zamieszkania.

Na mocy art. 11 ust. 2 rozporządzenia 883/2004 osoby otrzymujące świadczenia pieniężne z tytułu lub w rezultacie swojej działalności – pracy najemnej lub pracy na własny rachunek – uznaje się za wykonujące daną pracę.

Państwa członkowskie uzgodniły jednak, że osoby, które otrzymują zasiłek dla bezrobotnych w państwie członkowskim zamieszkania i jednocześnie wykonują pracę zawodową lub działalność handlową w niepełnym wymiarze czasu pracy w innym państwie członkowskim, powinny podlegać wyłącznie ustawodawstwu pierwszego z tych państw, zarówno w kwestii opłacania składek, jak i w kwestii przyznawania świadczeń.

Osoby, które otrzymują świadczenia długoterminowe w jednym państwie członkowskim i jednocześnie wykonują pracę w innym państwie członkowskim, nie są uznawane za wykonujące pracę w dwóch lub w kilku państwach członkowskich.

Delegowanie pracownika do innego państwa Unii Europejskiej