Przywrócenie terminu do wniesienia odwołania

Odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia doręczenia pisma wypowiadającego umowę o pracę (art. 264 § 1 k.p.). A zatem pracownik, chcąc dochodzić swoich praw w razie wypowiedzenia mu umowy o pracę, ma tylko 7 dni na wniesienie do sądu odwołania. Przy czym termin do wniesienia tego odwołania liczy się od daty doręczenia pracownikowi pisma zawierającego wypowiedzenie umowy o pracę. Jeżeli pracownik nie wniesienie odwołania w tym terminie, to w zasadzie traci możliwość dochodzenia swoich roszczeń, gdyż termin ten ma charakter terminu zawitego. Oznacza to, że zachowanie powyższego terminu jest bardzo istotne dla możliwości skutecznego dochodzenia roszczeń związanych z wypowiedzeniem umowy o pracę.

Wniosek o przywrócenie

Jeżeli pracownik bez swojej winy nie złożył w terminie odwołania, sąd pracy na jego wniosek powinien przywrócić mu termin do jego wniesienia (art. 265 § 1 k.p.). Pracownik powinien wnieść wniosek o przywrócenie terminu do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi. Co do zasady we wniosku powinien uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu (np. złożyć zaświadczenie lekarskie, wskazujące, że w tym okresie był chory i nie mógł chodzić). W praktyce sądy podchodzą bardzo liberalnie do zachowania warunków formalnych wniosku o przywrócenie terminu. Sąd Najwyższy wskazał, że mając na względzie słuszny interes pracownika i fakt, że terminy przewidziane w art. 264 k.p. do dochodzenia roszczeń są wyjątkowo krótkie, co może prowadzić do ujemnych ze względów społecznych następstw dla pracownika z przyczyn przez niego niezawinionych, usprawiedliwione jest stanowisko, że samo wniesienie przez pracownika pozwu po upływie terminu należy potraktować jako zawierające wniosek o przywrócenie terminu (wyrok z 29 marca 2007 r., II PK 224/06).

Co uzasadnia przywrócenie

Analizując, czy w danym przypadku faktycznie zachodzi brak winy pracownika odnośnie do zachowania terminu do wniesienia odwołania, sąd bada jego subiektywną ocenę stanu rzeczy, zwłaszcza z uwzględnieniem stopnia jego wykształcenia i posiadanej wiedzy prawniczej oraz doświadczenia życiowego, uwzględniając także obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej o swoje interesy. Za przyczyny usprawiedliwiające przekroczenie przez pracownika omawianego terminu mogą być w szczególności uznane błędna informacja udzielona przez pracodawcę co do początku biegu terminu, jak również prowadzenie przez pracodawcę z pracownikiem, któremu wypowiedziano umowę o pracę, rozmów co do ewentualnego zatrudnienia go na innym stanowisku (wyrok SN z 7 września 1994 r., I PRN 55/94).

Orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazywało także na takie podstawy przywrócenia terminu, jak:

• zaburzenia psychiczne na tle nerwicowym (wyrok z 7 sierpnia 2002 r., I PKN 480/01),
• wprowadzenie pracownika przez pracodawcę w błąd co do rzeczywistej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę (wyrok z 30 maja 2001 r., I PKN 415/00), a także
• brak pouczenia pracownika przez pracodawcę o prawie odwołania się od wypowiedzenia oraz o terminie dokonania tej czynności (wyrok z 23 listopada 2000 r., I PKN 117/00).

Należy podkreślić, że nie każda choroba uzasadnia przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę, lecz tylko taka, która stanowi faktyczną przeszkodę w podejmowaniu działań mających na celu wzruszenie decyzji pracodawcy.