Jak wypłacać dodatkowe świadczenia pracownikom czasowo przeniesionym

Nie, ponieważ przepisy zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej nie mają mocy obowiązującej. Zatem ich stosowanie będzie zależało wyłącznie od Państwa uznania.

Autopromocja

UZASADNIENIE

Pracodawca może przyznać pracownikom oddelegowanym poza stałe miejsce zamieszkania dodatkowe świadczenia pieniężne. Mają one w pewnym stopniu rekompensować uciążliwość, jaką jest wypełnianie obowiązków służbowych poza miejscem stałego pobytu. Zakres tych świadczeń i okoliczności ich wypłaty zależą od tego, czy pracodawca należy do sektora państwowego czy prywatnego.

Poza pragmatykami służbowymi odnoszącymi się m.in. do funkcjonariuszy służb mundurowych i urzędników państwowych, kwestie dodatków należnych pracownikom czasowo przeniesionym do pracy poza miejscowością, w której zamieszkują, reguluje zarządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 14 sierpnia 1990 r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych. Dotyczy ono pracowników zatrudnionych w państwowych przedsiębiorstwach budowlano-montażowych oraz w przedsiębiorstwach (zakładach), w których 1 kwietnia 1981 r. w zakresie świadczeń dla czasowo przeniesionych obowiązywały zasady określone w układzie zbiorowym pracy dla budownictwa. Zarządzenie to było aktem wykonawczym do uchylonego art. 79 Kodeksu pracy. Regulacje tego zarządzenia zachowują jednak moc obowiązującą do czasu objęcia pracowników, których one dotyczą i w zakresie przedmiotu w nich unormowanego, postanowieniami układu zbiorowego pracy lub innymi przepisami prawa pracy (art. 11 ust. 1 ustawy z 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw). Zatem powołane zarządzenie w konkretnych przypadkach będzie obowiązywało tak długo, jak długo objęci nim pracodawcy będą korzystać z jego postanowień, nie regulując zasad przyznawania świadczeń dla czasowo przeniesionych w zakładowym układzie zbiorowym pracy lub w innym akcie dotyczącym wynagradzania pracowników. Pracodawcy uprzednio objęci zarządzeniem, którzy uregulowali problematykę tych świadczeń w przepisach wewnątrzzakładowych, a następnie uchylili te przepisy, powinni wrócić do stosowania zarządzenia w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych.

WAŻNE!

Zarządzenie w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych obowiązuje wskazanych w nim pracodawców do czasu uregulowania przez nich tej problematyki w zakładowym układzie zbiorowym pracy lub w innym akcie dotyczącym wynagradzania pracowników.

Zgodnie z powołanym zarządzeniem, czasowo przeniesiony jest pracownik, który wyraził zgodę na okresowe przeniesienie go do pracy na inny teren poza miejscowość stałego zamieszkania (zakwaterowania), a był zatrudniony:

• w miejscowości stałego zamieszkania lub codziennie dojeżdżał do pracy z miejscowości stałego zamieszkania bądź
• w innej miejscowości niż miejscowość stałego zamieszkania i mieszkał w hotelu pracowniczym lub w kwaterze wynajętej przez przedsiębiorstwo.

---

Pracodawcy sektora prywatnego, którzy chcą wypłacać świadczenia z tytułu czasowego przeniesienia pracowników, mogą korzystać z rozwiązań zawartych w powyższym zarządzeniu lub wprowadzić konieczne regulacje w:

• układzie zbiorowym pracy,
• regulaminie wynagradzania – w przypadku pracodawców nieobjętych zakładowym ani ponadzakładowym układem zbiorowym,
• umowie o pracę – w przypadku pracodawców zatrudniających mniej niż 20 pracowników, którzy nie mają obowiązku wydawania regulaminu wynagradzania.

Składki i podatek od świadczeń przysługujących pracownikom czasowo przeniesionym

Autopromocja

Zbiegi tytułów do ubezpieczeń społecznych

Sprawdź

@RY1@i65/2011/005/i65.2011.005.000.0054.001.jpg@RY2@

@RY1@i65/2011/005/i65.2011.005.000.0054.002.jpg@RY2@

Podstawa prawna

• art. 11 ust. 1 ustawy z 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 24, poz. 110 ze zm.),
• § 1–3 zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 14 sierpnia 1990 r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych (M.P. Nr 32, poz. 258 ze zm.),
• § 2 ust. 1 pkt 18 i pkt 26 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.),
• art. 21 ust. 1 pkt 18, pkt 19, pkt 112 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.),
• art. 93 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.),
• art. 95 ustawy z 27 lipca 2001 r. – Prawo ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.).